Życie jak domek z kart...

Wystarczy podmuch wiatru, zawirowanie, by moje życie runęło jak domek z kart. Czy starczy mi sił, aby poskładać je?

Czy starczy mi czasu?

Jestem w jesieni życia, jak to się mówi. I chyba te dobre czasy już za mną...A przecież wciąż żyję! A przecież wciąż jestem! Ja i moje koty: 12 w domu i 10 piwnicznych. Jesteśmy całkiem sami!

Utrzymuję się z emerytury. Mam swoje lata, choroby, dolegliwości. Staram się o nich nie myśleć, lecz natarczywie dobijają się do mojej świadomości.

Nikt nie zatrudnia już starszych osób, a zwłaszcza chorych. Więc...egzystujemy na granicy ubóstwa, drżąc o każdy kolejny dzień. Nie stać mnie na wiele rzeczy. Nikt nie da mi kredytu, nie sprzeda na raty...

A rzeczywistość wciąż nachalnie puka do drzwi. Zepsuła się pralka, taki stary grat. Majster pokiwał głową, kupić nową poradził. Tylko za co? Więc piorę w rękach: rece bolą i siły brak.

Jak się sypie, to na całego. Lodówka też odmówiła współpracy, po tylu latach, nie dziwi nawet. Ja wiem, zima idzie, można za okno wystawić, lato minęło, ale to już kolejna zima. Tylko jak długo można tak ciągnąć?

Proszę o pomoc, by jesień mego życia nie była tak beznadziejnie szara...