…piękny, …popularny? Nie! Chodzi o to, aby zwyczajnie istniał. By, jak dotąd, mogli tu przyjeżdżać goście. I by nie był to tylko szacowny zabytek, lecz dom dla wspólnoty mnichów, którzy w te prawie tysiącletnie mury wnoszą życie i różnymi sposobami starają się szczerze szukać Boga. Niestety do tego w dzisiejszym świecie zwyczajnie potrzebne są pieniądze. Dlatego też potrzebujemy wsparcia, by Tyniec był!

Kiedy w roku 1044 na niewielkim wzgórzu nad Wisłą, na południe od Krakowa król Kazimierz Odnowiciel fundował benedyktyńskie opactwo, nadał mu kilka wsi, aby zapewnić przybywającym tu mnichom odpowiednie warunki do życia. Nieco później jego syn Bolesław Śmiały, zwany też słusznie Szczodrym, doposażył je sowicie, tak, iż mówiono, że z czasem zaczęto mówić, że Tyniec ma aż sto wsi, z których dochody pozwalały na to, by ta królewska fundacja potężniała, stając się coraz piękniejsza. I tak było przez stulecia, aż do chwili, gdy tradycyjne źródła utrzymania zniknęły. W międzyczasie miała jeszcze miejsce ponad stuletnia przerwa w obecności benedyktynów w Tyńcu, która zakończyła się w lipcu 1939 roku.

Nasi poprzednicy, którzy po 123 latach zaczęli odtwarzać tu życie zakonne, nie rozpaczali z powodu wspomnianej straty dotychczasowych dochodów, ale wytrwale przywracali „polskie Monte Cassino” do stanu dawnej świetności, tak że obecnie nie zobaczymy już ruin, lecz odbudowany kościół oraz przylegający do niego klasztor wraz z domem gości, czyli miejscem, w którym, zgodnie z benedyktyńską tradycją, przyjmowane są zarówno osoby, pragnące oderwać się od zgiełku świata jak i turyści, chcących zatrzymać się w tym niezwykłym miejscu.

Na renowację i odbudowę kompleksu szczęśliwie udaje się pozyskiwać środki zarówno od osób prywatnych jak i od wielu instytucji poczynając od szczebla ogólnopolskiego, poprzez wojewódzki a na miejskim kończąc. Jednak pieniędzy „instytucjonalnych”, co jest zrozumiałe, nie możemy przeznaczać na tak prozaiczne rzeczy jak: podatki, prąd, gaz, żywność i dziesiątki innych „drobiazgów” urastających w sumie do bardzo poważnych kwot.

Aby zaradzić tym potrzebom powstało wydawnictwo, jednostka gospodarcza, a w ostatnim czasie także mały browar (nie chodzi tu o budynek ze specjalną aparaturą, ale… najlepiej poczytać na ten temat na stronie tinecia.pl). Mamy również pracownię ceramiki, malarstwa, wyrobu i dekoracji świec oraz niewielką pasiekę, z których wytwory, sprzedawane w przyklasztornym sklepie, w niewielkim stopniu zasilają nasz budżet domowy. Do tego trzeba oczywiście dodać ofiary z podejmowanej działalność duszpasterskiej, jednak to wszystko niestety nie pozwala na pokrycie niezbędnych wydatków.

Jednak potrzeby są wciąż zbyt wielkie, więc prosimy o wsparcie, by Tyniec był! By nie był to tylko szacowny, pięknie odrestaurowany zabytek, który można zwiedzać, ale miejsce, którego atmosferę tworzą jej obecni mieszkańcy – mnisi. A trzeba dodać, że na szczęście nie jesteśmy „gatunkiem na wymarciu”, gdyż co jakiś czas stukają do naszych drzwi młodzi ludzie, chcący podjąć próbę życia z nami i… niektórzy zostają, dzięki czemu jako wspólnota wciąż jesteśmy młodzi.

Dzięki łasce Bożej i Waszej pomocy Tyniec nie straci swojego charakteru i wciąż będzie tu można przyjeżdżać, by czerpać duchową siłę, a przecież każdemu jest ona potrzebna.