Jestem organizatorką zrzutki dla 43letniej Żeni i jej dwóch synków: 11letniego Saszy i 16letniego Iwana. Żenia wraz z synami uciekła z Mariupola jeszcze w lutym. Wiedziała, że nie może tam zostać z uwagi na ogromne niebezpieczeństwo. Dzisiaj już wiemy jak miała dobrą intuicję (patrząc na wiadomości płynące z Ukrainy). W Mariupolu został mąż Żeni, by walczyć o kraj. Od wakacji, gdy trafił do niewoli rosyjskiej, nie ma z nim kontaktu. Żenia w Ukrainie prowadziła swoją aptekę, miała dobre i zwyczajne życie. Aż do dnia 24 lutego 2022 r. gdy bandyci postanowili zniszczyć życie milionom ludzi.

Jak poznałam Żenię? Kilka dni temu, gdy poprosiła o pomoc w szkole naszych synów. Przyszła, bo dłużej już nie daje rady. Mimo tego, iż pracuje jako salowa w jednym z warszawskich szpitali to koszty wynajmu mieszkania i życia ją przerastają. Żenia próbuje się przekwalifikować na technika stomatologicznego i zapisała się do odpowiedniej szkoły. Szkoła kosztuje miesięcznie niewiele (550 zł) ale dla Żeni to majątek biorąc pod uwagę ile kosztuje wynajem mieszkania. Nie wystarcza jej na podstawowe kwestie jak jedzenie dla siebie i dzieci. Ogromną byłoby ulgą, gdyby koszty za czesne mogła przeznaczyć na podstawowe produkty dla swoich synów.

Dlaczego pomagam Żeni? Bo jesteśmy w tym podobnym wieku, bo jesteśmy matkami i potrafię sobie wyobrazić jakie to musi być trudne zaczynać wszystko od nowa. Gdy całe życie uczyła się i pracowała i doszła do dobrego poziomu życia swoją ciężką pracą. Jej apteki już nie ma. Jej domu już nie ma. Nostryfikacja dyplomu farmaceuty zajmie pewnie kilka lat, o ile w ogóle się uda. To tak jakby ktoś dzisiaj mi powiedział: wynocha z domu na który pracowałam od 20 lat. To tak jakby ktoś mi dzisiaj powiedział: nie mają najmniejszego znaczenia wszystkie Twoje dyplomy. Jesteś nikim. Chcę Żeni pokazać, że ma wokoło siebie ludzi, którzy pozwolą jej wrócić do bycia sobą. Ze względów na prywatność życia Żeni nie chcę opisać wszystkiego, ale uwierzcie mi, że przeszła zbyt wiele i jeszcze potrafiła ponieść heroiczny wysiłek dla innych.

Na ten moment udało się znaleźć odpowiednią pomoc diagnostyczną psychologiczną i psychoterapeutyczną dla synów Żeni. Kwestią chwili jest, gdy znajdę taką pomoc dla Żeni. Udało mi się też przy pomocy Przyjaciół i Znajomych zebrać środki na coś tak przyziemnego jak buty i jedzenie na najbliższy czas. Moim marzeniem jest, by dać na Mikołajki Żeni prezent w postaci opłaty za szkołę, a jeśli będzie nadwyżka to na obiady dla synów i niej samej.