Mam na imię Honorata, mam 37 lat i od 2013 roku żyję ze stwardnieniem rozsianym. To choroba neurologiczna, która stopniowo odbiera mi sprawność i niezależność. Najbardziej cierpią moje nogi – chodzenie jest dla mnie ogromnym wyzwaniem... Rzeczy, które kiedyś były oczywiste, dziś stają się trudne lub wręcz niemożliwe – poruszanie się, samodzielne funkcjonowanie, chwile z najbliższymi bez bólu i lęku. Coraz częściej muszę korzystać z pomocy partnera lub kul. Mój wzrok również się pogarsza, a każdy dzień to walka o równowagę – dosłownie i emocjonalnie. Przez lata próbowałam różnych metod leczenia – zarówno konwencjonalnych, jak i wspierających. Niestety, standardowe terapie nie przyniosły oczekiwanych efektów, a mój stan się pogarszał. Choroba pochłonęła wszystkie moje oszczędności. Koszty leczenia, rehabilitacji, suplementacji i konsultacji są ogromne. Wszystko, co miałam poświęciłam na walkę o zdrowie i codzienne funkcjonowanie. Dziś stoję w miejscu, w którym sama nie dam już rady. Bardzo smuci mnie, że kwestie finansowe mogą decydować o możliwości powrotu do zdrowia. To uczucie bezradności jest trudne, ale nie chcę się poddawać. W zeszłym roku zostałam mamą. Urodziłam cudowną córeczkę, która jest moją największą motywacją. Dla niej chcę być jak najdłużej sprawna. Chcę ją prowadzić za rękę, bawić się z nią, towarzyszyć jej w codzienności – bez bólu i ograniczeń. Dlatego z całego serca proszę Was o wsparcie. Nie marzę o wielkich rzeczach – tylko o tym, by znów móc wstać rano bez lęku, że ciało mnie zawiedzie. Chcę być mamą, która może podnieść swoje dziecko, zagrać z nim w piłkę, pobiec, przytulić, żyć pełnią życia. Chcę poczuć zapach deszczu, dotknąć ziemi w ogrodzie, uśmiechnąć się bez bólu. Każde wsparcie, nawet najmniejsze, jest dla mnie krokiem ku tej nadziei. Z całego serca – dziękuję.