Ostatnie miesiące poświęciliśmy na liczne badania genetyczne, konsultacje oraz intensywne poszukiwanie opcji leczenia. To wszystko byłoby o wiele trudniejsze, gdyby nie środki, które zebraliśmy dzięki Wam – z całego serca dziękujemy!

Nie sposób przecenić, jak wiele już dzięki Wam udało się zrobić. Jednocześnie dopiero w trakcie tej drogi uświadomiłam sobie, jak ogromne koszty wiążą się z walką o zdrowie i życie. Większość zebranych środków została już przeznaczona na opiekę kliniki w Izraelu, z którą jesteśmy w stałym kontakcie, zaawansowaną diagnostykę i analizę próbek z różnych perspektyw. To właśnie dzięki tym badaniom otwierają się przed nami kolejne drzwi – już niedługo powinniśmy otrzymać informację, czy będę mogła zakwalifikować się do badań klinicznych w USA oraz przyjąć spersonalizowaną szczepionkę przeciwnowotworową opracowywaną w Niemczech.

Musimy jednak pamiętać, że walka z nowotworem to nie sprint, a maraton. Choć kierujemy wzrok na leczenie za granicą, pierwsza linia frontu wciąż przebiega tu – w Polsce. Wspólnymi siłami onkolodzy z Polski i Izraela opracowali kolejne linie leczenia chemioterapeutycznego, które – obok zagranicznych opcji – są podstawą mojej walki.

Obecnie jestem w pierwszej linii chemioterapii, która – na szczęście – zadziałała znakomicie. Pierwszy wynik tomografii przyniósł długo wyczekiwaną dobrą wiadomość: guzy zmniejszyły się 2–3-krotnie. To pierwszy promyk nadziei od wielu miesięcy. Niestety, każda kolejna chemia zwiększa ryzyko uodpornienia się nowotworu. Do tego dochodzi osłabienie całego organizmu – dlatego wspieram się pomocą dietetyka onkologicznego oraz terapiami wspomagającymi, takimi jak suplementacja, normobaria, wodoroterapia.

Dużo pracy włożyłam też w zdrowie psychiczne. Dzięki pomocy psychoonkologa i psychiatry, po wielu miesiącach ciszy, znalazłam siłę, by otwarcie mówić o chorobie. Przestałam być bierną uczestniczką wydarzeń – dziś aktywnie szukam rozwiązań i walczę z każdej możliwej strony. Czy taki stan utrzyma się na zawsze? Nie wiem. Być może przy kolejnej złej wiadomości znów poczuję się jak dziecko we mgle. Ale dziś chcę wierzyć i trzymam się tego, że to nie wydarzy się szybko.

Na koniec chcę napisać o najważniejszym: o mojej rodzinie, przyjaciołach i wszystkich bliskich, którzy są ze mną przez ostatnie miesiące. Moje córeczki, mój mąż, bliscy i przyjaciele – to oni są moją największą motywacją i siłą. Gdyby nie wsparcie Was wszystkich nie byłoby mnie tutaj. To Wy zbudowaliście wokół mnie mur modlitwy, miłości i nadziei. I każdego dnia przypominacie mi, że warto walczyć – dla siebie, ale przede wszystkim dla najbliższych.

Dzięki Was wiem, że nie jestem sama. I choć przed nami wciąż długa, trudna droga – idziemy nią razem. Dlatego dziś z całego serca proszę Was o dalsze wsparcie – każda wpłata, każde udostępnienie, każda modlitwa i wiadomość mają dla mnie ogromne znaczenie.

Bo to nie tylko walka z chorobą. To walka o życie, o czas z najbliższymi, o przyszłość mojej rodziny.

Dziękuję, że jesteście. ❤️

Jola