Nazywam się Halina Tarasiuk. W 2018 roku dowiedziałam się, że choruję na nowotwór złośliwy mózgu. Ta informacja spadła na mnie nieoczekiwanie, całe życie byłam zdrowa. Pomyślałam: „ Jak to? Przecież jestem młoda, mam 32 lata, muszę zająć się swoimi córeczkami”. Niestety rzeczywistość okazała się bolesna. Przeszłam już jeden zabieg, chemioterapię i radioterapię, niestety nowotwór nie daje za wygraną. Przez zabiegi nie jestem w stanie pracować, chociaż bardzo bym chciała, ale osłabienie organizmu jest zbyt duże. Moja sytuacja zdrowotna, ekonomiczna i społeczna jest bardzo ciężka. Przez tego cholernego pasożyta w mojej głowie, nie mogę normalnie funkcjonować, cieszyć się życiem i tym jak dorastają moje dzieci. Od roku szpital jest moim domem, a w tym prawdziwym, gdzie są dzieci, gdzie wcześniej toczyło się zwyczajne, rodzinne życie jestem tylko gościem, którego pewnego dnia może zabraknąć tylko dlatego, że nie dysponuj odpowiednimi środkami. Leczenie pochłania cały domowy budżet. Potrzebuj Waszej pomocy aby zakupić niezbędne leki, zapewnić dziewczynkom podstawowe potrzeby i spłacić zobowiązania, które powstały w wyniku choroby. Każdy, nawet najmniejszy dar będzie świadczył o tym jakimi cudownymi jesteście ludźmi i ile drzemie w Was empatii. Dziękuje za każdą darowiznę i trzymajcie kciuki za moją walkę z tym raczyskiem!

English below:

Nazywam się Halina Tarasiuk. W 2018 roku dowiedziałam się, że choruję na nowotwór złośliwy mózgu. Ta informacja spadła na mnie nieoczekiwanie, całe życie byłam zdrowa. Pomyślałam: „ Jak to? Przecież jestem młoda, mam 32 lata, muszę zająć się swoimi córeczkami”. Niestety rzeczywistość okazała się bolesna. Przeszłam już jeden zabieg, chemioterapię i radioterapię, niestety nowotwór nie daje za wygraną. Przez zabiegi nie jestem w stanie pracować, chociaż bardzo bym chciała, ale osłabienie organizmu jest zbyt duże. Moja sytuacja zdrowotna, ekonomiczna i społeczna jest bardzo ciężka. Przez tego cholernego pasożyta w mojej głowie, nie mogę normalnie funkcjonować, cieszyć się życiem i tym jak dorastają moje dzieci. Od roku szpital jest moim domem, a w tym prawdziwym, gdzie są dzieci, gdzie wcześniej toczyło się zwyczajne, rodzinne życie jestem tylko gościem, którego pewnego dnia może zabraknąć tylko dlatego, że nie dysponuj odpowiednimi środkami. Leczenie pochłania cały domowy budżet. Potrzebuję Waszej pomocy aby zakupić niezbędne leki, zapewnić dziewczynkom podstawowe potrzeby i spłacić zobowiązania, które powstały w wyniku choroby. Każdy, nawet najmniejszy dar będzie świadczył o tym jakimi cudownymi jesteście ludźmi i ile drzemie w Was empatii. Dziękuję za każdą darowizn i trzymajcie kciuki za moją walk z tym raczyskiem!