Wiesław Gabryś, nasz Ojciec, mój Tata. 73 letni emeryt, od 3 lat wdowiec, mieszkający samotnie w Kobylej Górze (woj. wielkopolskie), zmagający się z białaczką limfatyczną. Choroba pojawiła się w późnym wieku, późno też zalecono jej leczenie. W trakcie chemioterapii, Tata stracił odporność i złapał półpaśca, w okolicach brzucha, pod ramieniem, aż wchodzącego na znaczną część pleców. Skóra w tych miejscach schodziła, robiły się rany, kilka miesięcy leczenia, smarowania maściami, talkami - później się ona zabliźniła. Jednak zabliźnienie ran, to jedyne pozytywne zakończenie tego co stało się z Jego organizmem. Ran już nie było, ale pozostały uszkodzenia wewnętrzne. Tata mówi o tym, że to taki ból, który pojawia się znikąd. W domu, we śnie, na ulicy, gdy stoi, gdy siedzi, gdy leży. Obecnie stosuje leki przeciwbólowe, bo to jedyne co można na to poradzić. Pogodził się z tym, że będzie tak do końca życia. Całe życie On pomagał Innym, Rodzinie, Kolegom, Znajomym. Uratował mnie z pożaru, wynosząc małego Gabrysia z płonącego budynku przedszkola w Myślniewie. Pomóż mi pomóc Tacie, bo ja tak na prawdę wiem jak DOBRY z niego człowiek, Ojciec, Dziadek. --- Wiesław Gabryś, kiedyś zapalony konstruktor, zawsze złota rączka, tokarz, frezer. Tworząc machinę latającą z tego co miał, mógłby mu pozazdrościć sam Ikar :) Z tego co pamiętam z opowieści (bo nie było mnie na świece), to nigdy nie wzbiło się w powietrze, bo miało za słaby silnik, ale robił to co lubił... Latanie było jego marzeniem, ale w życiu były ważniejsze sprawy. "...bo w życiu nie można mieć wszystkiego." zawsze to były Jego słowa. Lotnia, paralotnia, czy jak to się nazywa...