Takich sytuacji w życiu nie da się przewidzieć i człowiek nie jest na nie przygtowany.... 20 kwietnia 2023 r. zapowiadał się jak piękny wiosenny, niczym niewyróżniający się dzień. Na co dzień mieszkam wraz z dwuletnią córeczką w tym domu. Około południa usłyszałam dziwne odgłosy uderzające w drzwi, myśląc że to wiatr uderza w ganek. Nie da się opisać uczucia widoku ognia zajmującego własny dom. Wyjście główne z domu było już odcięte przez ogień, szczęśliwie udało nam się uciec drugimi balkonowymi drzwiami wychodzącymi na tył domu. Wraz z córeczką uratowałyśmy się z płonącego domu tak jak stałyśmy, dosłownie, bez butów. Dopiero człowiek jak sam znajdzie się w takiej sytuacji rozumie co to znaczy, nie ma czasu na nic, na ratowanie żadnych rzeczy materialnych. Szczęściem w nieszczęściu była nieoceniona pomoc zastępów straży pożarnej, które przybyły bardzo szybko na miejsce. Gdyby przyjazd służb trwał dłużej - nie było by czego ratować...

Nie da się również opisać uczucia jakie towarzyszy obserwacji akcji gaśniczej własnego domu rodzinnego. Rozpacz, żal, w głowie milion myśli co dalej i jednocześnie dziękowanie, że udało nam się uratować. Pożar wybuchł z nieznanych przyczyn - rozpoczął się od strychu niszcząc dach i piętro domu. Gdyby pożar wybuchł w nocy mogłoby dojść do największej tragedii.

Dom, w którym mieszkamy ma dla mnie podwójną wartość - jest moim domem rodzinnym oraz ma dodatkową wartość sentymentalną - jest owocem ciężkiej, osobistej pracy mojego zmarłego taty.

Aktualnie dom nie nadaje się do mieszkania - dach może w każdej chwili się zawalić. Pęknięta jest również ściana zewnętrzna budynku, nie wspominając o zniszczeniach wewnątrz domu. Z niepokojem patrzę każdego dnia w niebo obawiając się załamania pogody. Koszty remontu są ogromne, ale zrobię wszystko żeby wrócić z córeczką do naszego miejsca na ziemi.

Proszę, pomóżcie nam wrócić do domu. Dziękujemy za każdą nawet najdrobniejszą wpłatę.

Aleksandra i Antosia