Kochani! Nastał taki czas, że potrzebujemy Waszej pomocy. Mój syn, Piotrek, zachorował na cukrzycę... Od paru miesięcy nasze życie kręci się w około obliczeń ile insuliny mu podać, żeby mógł normalnie funkcjonować.

Rok temu w sierpniu nasze życie wywróciło się do góry nogami. Piotruś skarżył się na złe samopoczucie, od pary dni źle się czuł... Gdy zaczęli go diagnozować usłyszałam, że ma cukrzycę typu 1... To był jak grom z jasnego nieba... Ale wiedziałam, że muszę się wziąć w garść i zacząć walczyć dla niego.

Piotrek dostał orzeczenie o niepełnosprawności. Musiałam zrezygnować z pracy, aby mógł na mnie liczyć i żebym mogła oddać się jemu i jego chorobie w całości. Nie wyobrażam sobie, żebym mogła postąpić inaczej. Niestety wiąże się to z dużym pogorszeniem sytuacji finansowej.

Po paru miesiącach rozmów, szukaniu informacji i analizie, po kolejnej wizycie w szpitalu, Piotrkowi została podłączona pompa insulinowa. Jest to tymczasowe rozwiązanie, ponieważ pompy refundowane nie funkcjonują tak dobrze, jak potrzebuje tego człowiek, który ma walczyć z tą chorobą całe życie. Na razie uczymy się wszystkiego na nowo.

Marzy nam się pompa, która będzie sama zaczytywać poziom cukru w organizmie Piotrka i będzie mogła sama mu podawać taka ilość insuliny, która aktualnie potrzebuje, także będzie regulować insulinę podczas snu. Będzie to dla nas duże ułatwienie, ponieważ od zeszłego roku sen jest na wagę złota.

W tym momencie, Piotr musi sam wszystkiego dalej pilnować i kontrolować, przez co bardzo się stresuje. Zmieniło się tylko to, że nie musi ciągle się kłóć i ranić igłami.

Chcemy zebrać pieniądze na dalsze leczenie, osprzęt i pompę, o której marzy Piotrek.

Marzenie nastolatka jak na te czasy... Moc żyć jak dawniej ...