Zbieramy na rehabilitację 57-letniej Beaty Bugajskiej, której całe aktywne życie przekreśliła nagła choroba.

18 lipca 2018 roku zapowiadał się jak co dzień.

Poranna rutyna, szykowanie się do pracy. Nagle pojawiło się drżenie rąk, a kończyny zaczęły odmawiać posłuszeństwa. Wieczorem było już na tyle źle, że karetką, z podejrzeniem udaru mama zostaje przewieziona do szpitala na diagnostykę.

Kolejne dni upływają na badaniach, które wykluczają udar, ale wykazują rozległy obrzęk rdzenia przedłużonego oraz szyjnego odcinka rdzenia kręgowego na całej długości z widocznymi krętymi patologicznymi naczyniami żylnymi na powierzchni zmienionego odcinka rdzenia. Widoczne jest niejednorodne wzmocnienia rdzenia przedłużonego z podejrzeniem mikrokrwawień. Obraz MR przemawia za obecnością malformacji naczyniowej o charakterze oponowej przetoki tętniczo-żylnej. Na poziomie C5/6 widoczna jest środkowa przepuklina krążka m-k o szerokiej podstawie oraz tylne osteofity z obustronną stenozą otworów m-k i kompresją obu korzeni C6.

Tak, nam też to niewiele mówi.

Jedyne co wiadomo na pewno to to, że mama jest przykuta do łóżka.

Po dość długim okresie wyczekiwania spowodowanym sezonem urlopowym, mama zostaje przewieziona na konsultację neurochirurgiczną do szpitala przy ulicy Borowskiej. Tam lekarze rozkładają ręce, ale decydują się skonsultować jej przypadek na międzynarodowym forum neurochirurgów. Ci doradzają zabieg embolizacji. Po nim mama wybudza się z niedowładem lewej ręki, która do tej pory była sprawna. Jest gorzej niż było...

Po kolejnym zabiegu embolizacji udaje się usunąć przetokę. Dalej nikt z lekarzy nie daje nam szans na powrót do zdrowia i co za tym idzie pełnej bądź nawet jakiejkolwiek sprawności. Słyszymy za to, żeby cieszyć się tym co jest bo „mama grabarzowi spod łopaty uciekła”.

Nie poddajemy się i 1.10.2018 zmieniamy szpital na rehabilitacyjny. Szału nie ma, ale za sprawą ciężkiej pracy, którą mama wkłada w każde ćwiczenie pojawiają się pierwsze sukcesy. Poruszenie prawą nogą, lewą ręką. Minimalne ruchy kończyn które cieszą i ogromnie motywują. Mama nabiera jeszcze większej ochoty do walki o sprawność. Lekarze są pod ogromnym wrażeniem.

W styczniu na kontrolnych badaniach na Borowskiej nie mogą uwierzyć jak wielkie postępy zrobiła. Na sali zabiegowej podczas angiografii słyszy: „ Pani Bugajska, neurologicznie wszystko jest jak należy! Teraz tylko rehabilitacja, rehabilitacja i jeszcze raz re-ha-bi-li-ta-cja!”

No więc rehabilitujmy. Chcemy, ale kończą się fundusze.

Terminy na NFZ są długie, a każda przerwa powoduje regres. Ostatni turnus rehabilitacyjny kończy nam się 6 marca. Do stanięcia o własnych nogach dzieli nas niewiele.

Na dzień dzisiejszy ćwiczymy stawanie i poruszanie się przy chodziku. Takim specjalnym, rehabilitacyjnym. Szacujemy, że jeszcze może 3 miesiące dalszej, ciężkiej pracy i ćwiczeń i uda się wrócić do sprawności. Pewnie nie całkowitej, ale być może pozwalającej na samodzielność.

Zaszła już tak daleko, pozwólmy jej iść przez życie na własnych nogach.