Był Arek i Brokuł. Właściwie mieli tylko siebie, choć na ich drodze stanęło wiele życzliwych im osób.

Pewnego dnia Arek zgasł. Odszedł po cichu, sam, kilka metrów od Brokuła. Pękła wątła nić... Pies przestał szczekać, nie chciał jeść. Spoglądał na drzwi, na drogę, którą jego człowiek codziennie wracał, by być obok. Chciał znowu wpakować mu się na łóżko, bez pytania. Obydwaj mieli mocno pod górkę w życiu, ale jednak ciągle mieli siebie.

7 maja został pusty dom, tęsknota i łzy w 14-letnich, psich oczach. Czyha na niego życie w schronisku.

Znałam ich obydwu, choć krótko. Brokuś próbował zgrywać ważniaka kilka miesięcy temu, kiedy pierwszy raz podjechałam pod dom, pod nieobecność Arka. Po minucie "był mój". Od tego czasu jesteśmy kumplami. Tyle, że ja mam dużo mniej wigoru, niż on, choć w przeliczeniu mógłby być moim dziadkiem. Od śmierci Arka więzi się zacieśniły, gdyż każdego wieczora robimy srogie koło po krzakach, kałużach, pagórkach i bagnach. Nie wyobrażam sobie, by mógł trafić do schroniska! A to mu niestety grozi.

Mam w domu 2 psy. Liza ma naturę terapeutki, jest wspaniałą, 13-letnią towarzyszką każdego człowieka i psa. Jest też Rufus - krępy, 8-letni jegomość po przejściach (obydwoje z adopcji), który na razie niechętnie dzieli się swoim człowiekiem z kolejnym czworonogiem. Jesteśmy po 3 wspólnych "randkach" całej trójki. Potrzeba nam czasu na bezstresowe powiększenie stada i zamieszkanie na jednym podwórku. Do tego czasu niezbędny będzie kojec dla Brokuła z drugiej strony domu, żeby nie budować niepotrzebnego napięcia.

Aktualnie ten nagły wydatek nie mieści się, niestety w moim budżecie. Ryzyko sporych wydatków weterynaryjnych jest też duże, gdyż psiak ma już swoje lata. Stąd pomysł o zrzutce.

Zwróciłam się z taką prośbą do Urzędu Gminy, 16 maja. Kiedy to piszę 30 maja, mam jedynie informację, że przepisy nie pozwalają na taką pomoc. Ale pozwalają na schronisko i niewielką klatkę, za solidne pieniądze z gminnej kasy. Przepisy są martwe, a pies każdego dnia jest żywy, głodny, stęskniony, samotny i wiekowy. Poprosiłam kilku znajomych radnych o pomoc i wstawiennictwo, za co im serdecznie dziękuję! Dziękuję też Pani z GOPS-u, któa aktywnie nas wspiera. Wszyscy użyli swych tajemnych mocy społeczników, ale podobno nie ma żadnego przepisu, który pozwoliłby popatrzeć z czystym sumieniem w oczy Brokuła, ze śladami psich łez. Trudno!

Jeśli dotrwaliście do tego momentu, wypada mi poprosić o pomoc. Pierwszy raz tak robię i czuję się niezręcznie, ale nie pozwolę, aby ten pies cierpiał jeszcze bardziej. A niestety na starcie szykują się spore wydatki. Solidny kojec (bardzo lubimy kopać) i weterynarz.

Brokuł będzie miał swoją stronę. Fanpage na FB lub stronę internetową. Tam będę publikować wydatki, aby każdy z darczyńców mógł sprawdzić, co dzieje się z Brokułem i z ofiarowanymi środkami. Kiedy kojec nie będzie już mu potrzebny, we współpracy z Paniami z gabinetu weterynaryjnego, oddamy go do dyspozycji innych potrzebujących zwierząt.

Serdeczne dzięki za zainteresowanie! Wybaczcie ten przydługi opis zrzutki, ale doceńcie, proszę, że nie napisałam wszystkiego, co leży mi na sercu w tej sprawie :) Nocka murowana!

Z góry serdecznie dziękuję za każdą złotówkę, dla tej kochanej bidy, która w ciągu 3 tygodni zrobiła ogromne postępy w socjalizacji, chodzeniu na smyczy, spacerach z linką i bez niej. Lubi też zwiać. Ale tylko po to, by z uporem szukać na udeptanej ścieżce swojego Arka...