Cześć wszystkim!

Zwracam się z prośbą o wsparcie finansowe przy zakupie leków, terapii i dalszej diagnozie. Na chwilę obecną rachunki, kredyt na dom i wydatki na codzienne życie tj. jedzenie, środki czystości itp. nie pozwalają mi w pełni kontynuować tego procesu. Bieżące leki, kupuję z rzutki organizowanej przeze mnie rok temu ale to nie jest studnia bez dna niestety, a ja po 1,5 rocznej przerwie w tym na leczenie szpitalne (1 rok), otrzymałam staż z Urzędu Pracy, by przywrócić mnie na rynek pracy stopniowo. Wynagrodzenie stażowe wynosiło niecałe 1600zł, a od lipca niecałe 1800zł. Przy takich kwotach ciężko myśleć o normalności.

Nazywam się Justyna i ma diagnozę zaburzeń osobowości mieszanych, ADHD u dorosłych oraz podejrzenie PTSD (Zespołu stresu pourazowego). W swoim domu doświadczałam przemocy fizycznej i psychicznej, a także braku wsparcia, zwłaszcza emocjonalnego. 

Od najmłodszych lat czułam się "inna" , "niepasująca" i cały świat wydawał się bardzo obcy, a ja niepasująca do niego. Nie rozumiałam swoich emocji, reakcji i zachowania, które były bardzo intensywne, nieprzewidywalne, pełne gniewu, płaczu a czasem też agresji. Nawiązywanie głębszych relacji z rówieśnikami były problematyczne. Pomimo dobrych intencji, moje nieadekwatne do sytuacji zachowania odpychały innych. Byłam mocno zagubiona, było mi przykro i nie potrafiłam zrozumieć dlaczego tak się dzieje. Zachowania te wynikały z ignorowania moich prób wyrażania emocji, które były zbywane. Brakowało mi ciepła, zrozumienia i miłości bezwarunkowej.

W domu od zawsze była napięta atmosfera. Ojciec, który pił często prowokował kłótnie kończące się wyzwiskami i rękoczynami do mamy jak i do mnie. To wszystko zaczęło budować u mnie narastający lęk, przerażenie, poczucie bezradności, brak poczucia bezpieczeństwa i w starszym wieku myśli samobójcze. Z tym wszystkim zostałam pozostawiona sama sobie.

Matka głęboko współuzależniona, wystraszona, zalękniona i nieporadna. Emocjonalnie nie obecna. Jej opieka w przesadny sposób, nadopiekuńczy okazywała się tylko w tematach "przetrwania" (jedzenie, ubranie itp.). Głębsze uczucia jakby dla niej nie istniały. 

Rodzice o moje zachowanie obwiniali siebie nawzajem, a ja przy okazji za "złe" zachowanie otrzymałam kary najczęściej cielesne. Kary powodowały u mnie złość i frustracje. Na pewno nie pomagały w naprawie czegokolwiek, a wręcz pogłębiały problem.

Funkcjonowanie codzienne opierało się przede wszystkim na sztywnych zasadach panujących w domu, uczestniczeniu w kłótniach i podporządkowaniu się problemom rodziców, braku komunikacji, zaprzeczaniu i wypieraniu oczywistych problemów, umacnianiu w przekonaniu, żeby nie mówić o tym co w domu, budowaniu lęków na temat świata po za domem (jak bardzo świat jest zły, jak ludzie mogą nas skrzywdzić, jak może nam się przytrafić wypadek na każdym kroku), braku harmonii w wychowywaniu między rodzicami (matka na siłę chciałaby ochronić mnie przed rzekomym złem świata oraz wyręczała mnie na każdym kroku, natomiast ojciec dążył do nauki samodzielności i nauki na własnych głupotach), braku kontaktów z ludźmi lub czasem z ograniczonym kontaktem w tym też z rodziną, obwinianiu o wszystkie niepowodzenia mnie jako dziecka, braku intymności i miejsca dla siebie, braku szacunku, wymaganiach niemożliwych do realizacji. Myślę, że nie wszystko wypisałam ale na pewno można już z tego coś wywnioskować.

W miarę jak dorastania moje zachowanie stało się coraz bardziej widoczne. Zaczęłam być bardzo nieufna w stosunku do innych ludzi, mam trudności w kontrolowaniu impulsów i reagowaniu agresją na najmniejsze prowokacje. Moje codzienne życie jest ciężkie, pełne smutku i zagubienia, a lęk i napięcie towarzyszą mi przez większość czasu.

Po latach dorosłego życia w cierpieniu i chaosie zaczęłam szukać pomocy.

I tak oto w 2021 roku trafiłam po raz pierwszy do lekarza psychiatry. Następnie zostałam pokierowana na pobyt w Oddziale Dziennym, w którym spędziłam 6 miesięcy. Po tym pobycie zdiagnozowano u mnie ADHD nieleczone w dzieciństwie oraz zaburzenia osobowości mieszane. Ze względu na moje cierpienie psychiczne, które wymaga głębokiej psychoterapii i leczenia farmakologicznego zostałam pokierowana na Oddział Zaburzeń Nerwicowych i Zaburzeń Osobowości. Tak również spędziłam 6 miesięcy, głównie na terapii psychoanalitycznej.

Obecnie kontynuuje leczenie psychiatryczne ale w formie wizytach prywatnych. Niestety przy dodatkowej diagnozie ADHD bardzo ciężko znaleźć specjalistę, który specjalizuję się w tym temacie, niepoważna tej diagnozy i oczywiście nie boi się przepisać leków na ADHD co spotykałam u innych lekarzy w tym na NFZ.

Uczęszczam na terapię 1x w tygodniu na NFZ. Niestety jest to terapia systemowa, która nie bardzo sprawdza się w moim przypadku i przy moich problemach. Pani terapeutka pokierowała mnie do psychologa klinicznego, który tylko ustnie wydał diagnozę PTSD (Zespół stresu pourazowego) i zalecił dla mnie terapię dialektyczno-behawioralną. Moja psychiatra nadal czeka na pisemne potwierdzenie PTSD (które chce wykonać ze środków zbiórki) i potwierdziła, że w moim przypadku nurt terapii zaproponowany przez psycholog będzie najlepszy.