Witajcie,

Ci co mnie znają wiedzą, że już od dobrych kilku lat udzielam się w fundacji prozwierzęcej. Na co dzień opiekuję się zwierzętami bezdomnymi - mam słabość zwłaszcza do tych, które są już starsze i schorowane, a więc wymagają szczególnej opieki. Po prostu nie potrafię odmówić im pomocy. Wielokrotnie prosiłam o wsparcie w opłaceniu ich diagnostyki, leczenia czy rehabilitacji. Zawsze je otrzymywałam.

Obecnie jestem w dość trudnej sytuacji. W ostatnim czasie moja psina - 15-letnia Pusia - znacząco podupadła na zdrowiu. Od dawna już choruje na niedoczynność tarczycy i musi dożywotnio otrzymywać leki. Pusia średnio co 3 miesiące musi mieć wykonywane badanie krwi, w celu kontroli poziomu hormonów.

Ponadto jakieś pół roku temu zdiagnozowano u niej zespół Cushinga. To zespół objawów, tj. utrata masy ciała, zwiększone pragnienie i oddawanie moczu, spadek apetytu, apatia, brak energii, otyłość brzuszna, które są wywołane guzem na nadnerczu. Wszystkie te objawy występują właśnie u Pusi. Leczenie farmakologiczne może je powstrzymać. Niestety jest ono bardzo kosztowane.

To jednak nie koniec schorzeń, z którymi moja psina zmaga się na co dzień. Puśka ma astmę, która stopniowo się nasila. Chwilową ulgę przynoszą jej leki rozszerzające oskrzela oraz sterydy podawane wziewnie, których nie znosi. O wiele lepiej oddycha się jej powietrzem za miastem - tam staram się ją w miarę możliwości często zabierać.

Niestety jest jeszcze jedna diagnoza. Jej nie chce słyszeć żaden opiekun zwierzęcia. Na podstawie pobranej próbki z listwy mlecznej, stwierdzono u Pusi możliwość wystąpienia nowotworu złośliwego - to najprawdopodobniej gruczolakorak. Puśka ma na ciele kilka guzów, których z uwagi na stan zdrowia i wiek nie można usunąć operacyjnie. Jedyne co w obecnej sytuacji mogę zrobić to obserwować jak Pusia się w danej chwili czuje.

Poza chorobami, które wymieniłam moją psinę dopadła starość. Na nią nie ma lekarstwa. Ten stan po prostu jest i wiele nie można z nim zrobić. Pusia słabo już widzi i słyszy, ma problemy z poruszaniem się, niekiedy nie ma apetytu, zdarzają się jej biegunki lub wymioty, boryka się często z zapaleniem pęcherza i nie trzyma już moczu.

Wszystko co robię na chwilę obecną ma za zadanie przede wszystkim utrzymać komfort życia mojej psiny. Pusia jest ze mną połowę mojego życia. Nie ukrywam, że jestem z nią mocno związana. Nie mam pojęcia, ile wspólnego czasu nam zostało. Chciałabym, aby był on szczęśliwy. Czasami jednak czuję się bezsilna. Martwię się o to, jak będzie wyglądało jutro - jak będzie czuła się Puśka i czy będzie stać mnie na kolejną wizytę w klinice weterynaryjnej, badania, wykupienie leków...

Niezręcznie jest mi prosić o pomoc. Nie chcę prosić o wiele. Będę po prostu wdzięczna za to, co otrzymam.

Dziękuję. <3