Jestem wdową i samotnie wychowuje 15-letnią córkę. Opiekuję się również 70 letnią matką która jest chora na cukrzycę. w 2018 roku otworzyłam mały spożywczy sklepik, jakoś to wszystko się kleiło i układało, nie było kokosów, ale na życie i wszelkie opłaty starczało. W 2020 roku musiałam zlikwidować sklep ze względu na pandemię, ponieważ było coraz mniej klientów i nie miałam już z czego go utrzymywać, koszty przerosły dochód. Został mi jedynie dług w ZUS do spłacenia, który zresztą spłacam w ratach po 250 zł miesięcznie. Jako, że mam 52 lata, pracy szukałam 8 miesięcy. Mówi się o zatrudnieniu starszych, ale jak się jedzie na rozmowę o pracę odpowiadają, że stawiają na młody zespół i tak to trwa w nieskończoność. Jeździ się od jednego pracodawcy do drugiego. Wreszcie znalazłam pracę jako salowa w szpitalu, a moja pensja to najniższa krajowa jak to zwykle w takich miejscach bywa. Prace mam 25 km od miejsca zamieszkania. Muszę dojechać do pracy, ale i też zapłacić za ten dojazd, więc automatycznie zostaje mniej z tej pensji. Dochodzą opłaty za energię i gaz. Nie stać mnie, aby jednorazowo zamówić tyle paliwa, żeby ktokolwiek chciał je przywieźć. (najniższa ilość to 1500 litrów). Jednego ogrzewania nie mamy. Oszczędzamy bardzo, bo boimy się, że nie starczy nam tego co zostało z zeszłego roku i zamarznie woda, a to znowu kolejne koszty, temperatury spadają do -25°C w nocy, więc co jakiś czas chodzę i wyłączam piec. Proszę wszystkich dobrych ludzi o pomoc, abyśmy mogli przeżyć ten trudny dla nas czas.