Cześć. Mam 19 lat i żyje w pełnym strachu. Codziennie budzę się z myślą, że będę mieszkać pod mostem. Mam niepewną pracę, niskie zarobki. Nie stać mnie na wynajem, a tak bym chciała sie już wyprowadzić. Mieszkam u chrzestnej, jednak dała mi czas na wyprowadzkę do końca sierpnia 2018 r. Potem, jeśli czegoś nie znajdę, mogę szykować sobie miejsce na dworcu... Ona sama tez się musi szybko wyprowadzić, mówi mi codziennie, że nie ma dla mnie poprostu miejsca, że nie mam co u niej szukać. Żyłam w patologicznej rodzinie alkoholików, tata bił i pił nie patrząc na swoje dzieci, na ich przyszłość. Mojemu rodzeństwu grozi teraz dom dziecka, gdybym mieszkała na swoim, byłaby minimalna szansa ich przygarnąć. Całe moje życie to wygnanie i ucieczka. Funkcjonowanie w strachu i biedzie. Niespełnione marzenia o lepszym, bezpiecznym jutrze, o edukacji, o dobrej stałej pracy. Chciałabym w końcu żyć normalnie, jednak państwo nie pomaga takim jednostkom jak ja. Czy dalibyście mi szansę na dobry start w życie? Czy są jeszcze ludzie dobrej woli i pomogą mi z tego bagna wyjść na prostą?