Zwykły dzień. 

Wstajesz rano, idziesz zrobić siku, potem drepczesz robić kawę. Potem śniadanie, jedziesz na przykład rowerem do pracy. W pracy krzątasz się, nabijasz kilometry, czasem zmierzyć ilość kroków, by na koniec dnia przybić sobie piątkę. Wracasz piechotą, wstępujesz do sklepu, łazisz po raz trzeci tą samą alejką, bo miałeś coś kupić, a nie bardzo pamiętasz. W domu w kuchni kroki kierujesz do lodówki, potem na kanape klapnąć po długim dniu. A nie, zaraz, znowu siku. Tup tup do łazienki, spowrotem i cyk- serial. Zapomniałeś o chipsikach, więc znowu hop do kuchni. Na koniec dnia człapiesz już bezenergetycznie do wyra i... koniec dnia. Zwyczajnie. 

Mało ciekawa akcja, nic się specjalnego nie wydarzyło, prawda?

A wiesz, co działo się ciągle?

Chodzenie. 

Tu i tam i spowrotem. 

A są tacy, którzy też by tak chcieli. Kiedyś. Mój syn Kazik, na przykład. Rdzeniowy zanik mięśni sprawił, że jego mięśnie są słabe, zbyt słabe na raczkowanie czy stanie. Na każdy nowy ruch pracuje ćwicząc każdego dnia. By kiedyś móc pójść sam. Tak po prostu. Po bułe do kuchni. Po książkę do sypialni. A kiedyś do szkoły i pracy.

W ćwiczeniach wspomagają go ortezy, które muszą rosnąć razem z nim, rosnąć, czyli będzie w przyszłość potrzebować nowych. Pomaga pionizator- taki metalowy wspomagacz stania, by mięśnie wiedziały, do czego zostały stworzone. I dużo, dużo ćwiczeń. I cała masa cierpliwości. I jeszcze więcej...czasu. Bo droga do sprawności to dla niego maraton, a nie sprint.

Chłopak ma ambicje niemałe. I ja mam ambicje mu w tym pomagać jak umiem. Dlatego też wszystkich chodziarzy, biegaczy i pełzaczy proszę o wsparcie. W drodze po pierwszy samodzielny krok ❤🧡💛💚💙💜