Raczej szybkim marszem niż powolnym krokiem wkraczam w czterdziesty rok życia. Ale czy moje marzenia, to co lubię i pragnęłam/ pragnę się zmieniło? Czy ta czwórka z przodu sprawia, że już za późno na realizację tego o czym zapomniałam? Na co nie miałam czasu? Na co nie miałam środków? 

Czy to już zbyt późno by zacząć od nowa? By uwolnić się od tego, czy od kogoś kto mnie hamował?  

Nie chciałabym opisywać dokładnie przed czym uciekam. Chcę zapomnieć i zacząć od nowa, nie chce rozpamiętywać, bo to mi nie pomoże. W dużym skrócie zostawiłam morze alkoholu, agresji, dwoje nastoletnich dzieci... Wyszłam z domu z bardzo chorym psem i walizką ubrań. Wynajęłam malutką kawalerkę. Do tej pory dorobiłam się pościeli, czajnika elektrycznego, dwóch garnków, kubków. Dostałam kilka niekoniecznie kompletnych sztućców. Nie mam nawet talerzy.

Moim marzeniem jest wynająć mieszkanie za odstępne. Takie, żebym mogła zabrać dzieci (teraz nie chcą ze mną mieszkać ze względu na lepsze warunki u ojca), lub żeby sąd zgodził się choćby na opiekę naprzemienną. Chciałabym, żeby miały swoje miejsce do nauki, do spania. Czuje ogromy ból i żal. Dzieci jak dla każdej matki są dla mnie bardzo ważne. Poświęciłam im wiele. Obecnie mam z nimi ograniczany kontakt, są nastawianie przeciwko mnie. Moje zarobki nie pozwalają mi na otrzymanie kredytu na mieszkanie. Mogę otrzymać drobną pożyczkę, za którą zdołałbym je wyposażyć, jednakże w związku z obecną sytuacją na rynku mieszkaniowym nie dam rady go samodzielnie zakupić. Sporą część mojej wypłaty pochłania opłata za mieszkanie, rachunki za telefony i internet moje i dzieci (umowa jest zawarta na mnie, wiec muszę się z tych płatności wywiązywać), leki moje i psa, niewiele zostaje na utrzymanie. Mieszkania z niskim czynszem pozwoliłoby mi na godne życie.

Proszę o pomoc.