Kochani.

Mam na imię Aneta, wiek 41 lat. Mówią o mnie, że jestem silna, energiczna, matka polka. Walczę jednak z podstępna i odbierającą szansę na normalne życie chorobą z endometriozą. Endometrioza to choroba ginekologiczna, w przebiegu której tkanka wyścielając macicę – endometrium – obecna jest poza jamą macicy, zlokalizowana w innych obszarach organizmu, np. na jajowodzie, jajnikach, otrzewnej, jelitach, pęcherzu moczowym diagnozowana, nieleczona zbyt późno, sieje spustoszenie naciekając na okoliczne tkanki i narządy, w ten sposób wyniszczając. W zależności od umiejscowienia ognisk choroby wraz z jej rozwojem dochodzi do deformacji narządów wewnętrznych.

           Moja historia zaczęła się w październiku 2016 r. kiedy to z ostrym bólem brzucha zgłosiłam się na SOR. Po kilkugodzinnym oczekiwaniu do lekarza, zbadaniu i podaniu kroplówek przeciwbólowych zostałam wysłana do domu. Diagnoza – połowa cyklu miesiączkowego. Dokładnie tydzień później ponownie trafiłam na SOR do tego samego szpitala.  Tym razem diagnoza – ostre zapalenie wyrostka robaczkowego z ropniem około wyrostkowym. Operacja odbyła się natychmiast, gdyż moje życie było zagrożone. Spędziłam w szpitalu prawie 2 tygodnie. Kilka tygodni dochodziłam do zdrowia. Niespełna pół roku później, rok 2017 miałam laparoskopię - torbiel na prawym jajniku, zrosty sieci większej z przednią ścianą brzucha w miejscu po wyrostku oraz zrosty otaczające pętlę jelita grubego. I tu wszystko się zaczęło…

Podczas tej operacji stwierdzono, że mam endometriozę. Nie mogłam w to uwierzyć. Myślałam, że to sen. Przecież mam dzieci, jestem po dwóch naturalnych porodach. Nie zdawałam sobie sprawy z tej choroby, póki objawy nie przybrały na sile i stały się bardzo dokuczliwe. Nasiliło się uczucie zmęczenia, brak energii, jelita zaczęły się buntować – bóle brzucha, biegunki, pęcherz także dał znać o sobie. Bezradność. Chodziłam od lekarza do lekarza. Endometrioza zabiera możliwość bycia sobą. Gdy trafiłam na specjalistę, sądziłam, że już wszystko będzie dobrze – przyjmowanie leków, kontrole. Łudzenie się, że choroba się cofnie bądź jej rozwój zatrzyma się. Niestety choroba rozwija się. W ciągu ostatnich trzech lat wśród moich bliskich wykryto choroby nieuleczalne. W konsekwencji czego przykładem jest śmierć mojej mamy – rak trzustki. U mojej babci stwierdzono raka węzłów chłonnych, czego wynikiem była także śmierć. Na ostatniej wizycie u lekarza poinformowano mnie, że endometrioza się rozwija, stan się pogarsza, a niezoperowana może doprowadzić do niedrożności jelit. Operacja jest wskazana i to w natychmiastowym terminie. Jestem młoda, mam dwójkę wspaniałych dzieci, męża. Mam dla kogo żyć. Chcę żyć normalnie, bez bólu, w komforcie psychicznym i fizycznym, bez stresu i ze spokojem wychowywać dzieci oraz spełniać się w roli żony.

Strata najbliższych, ciągłe bóle, świadomość z jaką trudną chorobą się zmierzam, przyczyniła się  do podjęcia decyzji o poddaniu się operacji laparoskopowego usunięcia guzów endometrialnych, endometriozy z jelita grubego, wraz z resekcją zajętego odcinka jelita grubego. Termin został wyznaczony na 26.01.2022 r. w Szpitalu Medicover w Warszawie, którą przeprowadzi dr Maciej Pliszkiewicz wraz z asystą chirurgiczną. Uświadomiono mnie, że to bardzo rozległa operacja, która potrwa co najmniej 9 godzin. Koszt operacji wraz z rehabilitacją to 35 000 zł. NFZ nie refunduje tego typu operacji, dlatego jedyną możliwością jest operacja

w prywatnej klinice, która specjalizuje się w leczeniu endometriozy. Życie na tabletkach, życie w ciągłym stresie, od kontroli do kontroli – to nie jest normalne życie.

To co opisałam powyżej może być nie do uwierzenia dla osób, które spotkają mnie w pełni sprawną i uśmiechniętą.  Niestety wewnątrz kryje się walka z chorobą.

           Zwracam się do Was z ogromną prośba o pomoc w uzbieraniu tej kwoty. Zawiera ona koszt operacji, rehabilitację i wizyty kontrolne. Nawet najmniejsza kwota, czy udostępnienie mojej historii przybliży mnie do celu.

Bardzo dziękuje za wszelka pomoc i zrozumienie.