Jestem Sikora Dorota, mam 67 lat. Od pewnego czasu, bardzo pogarsza się stan mojego zdrowia. Radziłam sobie z tym tak, jak potrafiłam. Niestety w chwili obecnej moje możliwości się wyczerpały. Teraz jestem już zdana tylko na Państwa pomoc.

Zaczęło się to od przechorowania COVID–19. Miałam wtedy uszkodzone 80% płuc. Kiedy wydawało mi się, że już „wychodzę na prostą” spadłam ze schodów i złamałam kręgosłup piersiowy w dwóch miejscach. Nie można było go operować ze względu na moje osłabione serce, które przeszło wcześniej zawał. Poza tym mocno potłukłam moją operowaną głowę, której brakuje dużej części czaszki z powodu innego wypadku w poprzednich latach. Na długi czas „przykuło mnie to do łóżka”. Jakby tego było mało, niedawno amputowano mi część nogi z powodu cukrzycy. Bardzo boli mnie kikut i muszę jeździć na wózku inwalidzkim. W ostatnich dniach trafiłam ponownie do szpitala, gdyż usuwano mi woreczek żółciowy.

Mieszkam na drugim piętrze i choroby „zamknęły mnie w domu”. Żebym mogła pojechać do lekarza, to po schodach zwożą mnie sanitariusze.

Trudno mi się pogodzić z całą tą sytuacją, gdyż wcześniej byłam osobą bardzo aktywną. Uczęszczałam do Dziennego Domu Pomocy „Akademia Bieszczadzkiego Seniora”, gdzie w grupie miło spędzałam czas. I tak nagle wszystko, co dobre się skończyło.

Potrzebuję naklatce schodowej zamontować krzesełko, które umożliwiałoby zwożenie mnie na parter i wywożenie potem z powrotem na drugie piętro. Niestety nie stać mnie na nie, gdyż kosztuje ono 80.000,00 zł.

Instytucje, które mają za zadanie wspierać takie osoby jak ja, mają tak mało pieniędzy, że nie mogą sfinansować mi takiego zakupu. Bez Państwa wsparcia już nigdy nie będę mogła wyjść nawet na ławeczkę koło bloku. Pierwszy raz proszę obcych ludzi o pomoc. Teraz to właśnie takie osoby są moją ostatnią „deską ratunku”. Dlatego jeśli nie jest Państwu obojętny mój los i możecie mnie wesprzeć nawet małą kwotą, to bardzo o to proszę.

Za wszystko, co dla mnie

zrobicie z góry serdecznie dziękuję