“Jak będę stary/stara to…”. No właśnie, co? 

Dzięki wsparciu naszego projektu, będziesz miał lub miała okazję zobaczyć wystawę cyklu reporterskich fotografii, którym towarzyszyć będą krótkie reportaże. Tym samym pomożesz trzem studentkom dokumentalistyki Uniwersytetu Warszawskiego zrealizować projekt magisterski inny niż zwykła praca akademicka.

Żyjemy w starzejącym się społeczeństwie, a mimo tej świadomości, wciąż za mało uwagi poświęcamy grupie społecznej, jaką są seniorzy. W naszych szybkich, niecierpliwych, pełnych chaosu i codziennych obowiązków życiach często wykluczamy seniorów i seniorki poza kategorie istotności. Nie zastanawiamy się o czym marzą albo, co z codzienności najbardziej ich uszczęśliwia. 

Dlatego razem z Natalią Olak i Agatą Pokojską realizujemy “Echa”, projekt do którego przygotowywały nas ostatnie dwa lata studiów dziennikarskich ze specjalnością z dokumentalistyki. Słuchamy ludzkich historii, dokumentujemy i chcemy przekazywać je dalej.  

Od kilku miesięcy spotykamy się z grupą warszawskich seniorów i seniorek i po prostu spędzamy wspólnie czas - na rozmowach, popołudniowych spacerach, pijąc rozpuszczalkę ze śmietanką albo piwo w barze. Starość jest różna, ale to co łączy naszych bohaterów to chęć otworzenia się przed obcą osobą, a przede wszystkim pragnienie bycia potrzebnym drugiemu człowiekowi. 

W "Echach” fotografujemy i spisujemy krótkie reportaże na bazie naszych spotkań, a efektem kilkumiesięcznych działań będzie wystawa reporterska w czerwcu 2024 roku.

Do zrealizowania naszego konceptu potrzebujemy wsparcia finansowego w wysokości min. 5 tysięcy złotych.

Dzięki tej kwocie będziemy mogły sfinansować:

- druk fotografii w wysokiej jakości (od 30 do 50 zdjęć w różnych formatach oraz na piance)

- druk wystawowego albumu, który zbierze wszystkie fotografie oraz nasze teksty

- organizację wernisażu (montaż wystawy, transport dla bohaterów i bohaterek naszych historii, poczęstunek na wernisaż itp.)

Każde wsparcie będzie dla nas nieocenione, bo z Waszą pomocą zrobimy to po prostu lepiej.    

• dla osób, które wpłacą min. 30 zł - po wernisażu przekażemy Ci plik PDF z naszymi fotografiami i reportażami 
• dla osób, które wpłacą min. 50 zł - po wernisażu przekażemy Ci plik PDF z naszymi fotografiami, reportażami z podziękowaniami oraz dedykacją
• dla osób które wpłacą min. 100 zł - zaprosimy Cię na wernisaż, po którym przekażemy Ci plik PDF z naszymi fotografiami, reportażami z podziękowaniami oraz dedykacją, a w albumie znajdą się imienne podziękowania za Twoje wsparcie
• dla osób, które wpłacą min. 200 zł - zaprosimy Cię na wernisaż, a w albumie znajdą się imienne podziękowania za Twoje wsparcie oraz autografy naszych bohaterów i bohaterek
• dla osób, które wpłacą min. 300 zł - zaprosimy Cię na wernisaż, otrzymasz album w wersji papierowej z naszymi fotografiami i reportażami, a w albumie znajdą się imienne podziękowania za Twoje wsparcie

Jeżeli uda nam się przekroczyć minimalny cel zrzutki - wydrukujemy więcej albumów oraz zwiększymy środki na organizację samego wernisażu. Jeżeli dzięki Waszemu wsparciu uda nam się dopiąć produkcję naszego projektu, a zostaną nam niewykorzystane środki - pozostałą kwotę ze zbiórki przeznaczymy na jedną z organizacji wspierających aktywizację warszawskich seniorów i seniorek.

W dniu wernisażu spotkamy się ze wszystkimi bohaterami i bohaterkami we wspólnej przestrzeni, napijemy się kawy przy jednym stole i będziemy mogli poszukać podobieństw w ich poruszających historiach czy refleksjach o tym, co obok nas. 

Po tygodniach spotkań mamy wrażenie, że wiemy, co może być najważniejsze w życiu - a jeżeli w tym wszystkim chodzi po prostu o kontakt z drugim człowiekiem? 

fragmenty naszych tekstów:

"Mam taką fotografię w głowie, jak żeśmy szli z mężem Marszałkowską przy Oleandrów. Nic więcej, szliśmy i byliśmy sobą zachwyceni. To był chłop na schwał, nie taki co po dwóch latach uciekał. Zakochałam się i nie można tego wytłumaczyć.

Zmarł w 60-tym, a ja zawsze chciałam żyć w rodzinie, nawet w piwnicy, ale razem”

• fragment “Przy Oleandrów” Agaty Pokojskiej

“Co bym zrobiła inaczej? Po prostu byłabym w życiu asertywna. O sobie bym tak nie zapominała. Próbuję, ale potem znowu mi się nie chce i tak w kółko. Tak sobie myślę teraz, że może i mnie by trochę wolności się przydało? Szukam. Czekam, żeby się wymeldował, wtedy będę wolna. Czyli rozwijam się?”

• fragment reportażu “Iskierka” Mani Modzelan

Wierzymy, że projekt, który sprawia, że inny człowiek czuje się zauważony, usłyszany i ważny - ma sens, dlatego prosimy, pomóżcie nam zrobić coś ładnego i znaczącego!  

Dziękujemy!

Mania, Natalia, Agata