Mam na imię Renia. Nigdy nie myślałam, że będę musiała to zrobić, ale dziś muszę schować dumę i poprosić o pomoc. Dla moich dzieci. 

13 czerwca niespodziewanie zmarł mój mąż. Zostawił mnie samą z trójką dzieci — 6-letnią Weroniką, 13-letnim Mateuszem i 16-letnią Wiktorią.

Nasze życie z dnia na dzień legło w gruzach.

Mój mąż był głównym żywicielem rodziny. Ja obecnie odbywam staż, którego wynagrodzenie starcza zaledwie na opłacenie wynajmowanego mieszkania. Na życie, jedzenie, leki, podstawowe potrzeby — nie starcza już nic.

Dodatkowo musiałam pokryć wysokie koszty pogrzebu oraz przetrzymywania ciała mojego męża — z przyczyn formalnych wszystko się opóźniło, a rachunki rosły. Te zobowiązania ciągle wiszą nade mną, a ja nie mam z czego ich spłacić.

Każdego dnia walczę o to, by moje dzieci mogły choć na chwilę poczuć się bezpiecznie.

By miały co zjeść, by nie bały się o jutro.

Wiem, że może w przyszłości uda się uzyskać rentę po mężu, ale to wszystko trwa, a my musimy żyć tu i teraz.

Z ogromnym bólem serca, ale też z wielką nadzieją — proszę o wsparcie.

Każda, nawet najmniejsza wpłata, pomoże mi stanąć na nogi i zapewnić dzieciom to, czego potrzebują najbardziej — spokój, ciepło, poczucie bezpieczeństwa i miłość.

Dziękuję za każdą pomoc. Za dobre słowo, za udostępnienie, za każdą złotówkę.

Z wdzięcznością — Renia z Weroniką, Mateuszem i Wiktorią