Poranek 5 czerwca 2025 dla mnie stał się dniem prawie końca mojego życia. Cały mój dorobek utraciłam w przeciągu 5 minut. Trąba powietrzna jaka przeszła w gminie Drobin zabrała mi dom, który z zewnątrz na pierwszy rzut oka wydaje się ocalały z całego nieszczęścia. Jednak stan faktyczny jest taki, że budynek został uznany przez nadzór budowlany do rozbiórki (załącznik w zdjęciach). Wewnątrz budynku ściany popękane, wszystko rozeszło się, fundamenty puściły. Dom, ostoja mojego życia, w którym w ostatnim czasie naprawiłam dach, wymieniłam instalację elektryczną i sanitarną, zamontowałam nowy piec. Na ostatni etap zostawiłam sobie ocieplenie budynku na zewnątrz, ale już tego nie zdążyłam zrobić. Przeżycie jakiemu zostałam poddana w trakcie przejścia żywiołu wywołuje u mnie traumatyczne wspomnienie, którego nikomu nie życzę. Po przejściu zjawiska pogodowego nie wie czy było to 2, 12 czy 20 godzin – siedziałam sparaliżowana w bezruchu. Odgłos pękających ścian wyrywał mnie z zastygłej pozycji. Po trzech dniach moje emocje się odblokowały. Płacz, bezradność, brak pomysłu co dalej nie dawało możliwości logicznego działania.

Jestem osobą, która zawsze była na pierwszej linii frontu gdy coś komuś trzeba było pomóc. Uważam, że jestem zaradna, bardzo pracowita. Dziś na emeryturze z niewielkimi możliwościami finansowymi wierzę, że dobro którym obdarowywałam innych przez całe swoje, dotychczasowe życie teraz, w tym momencie do mnie wróci.

Żyje i to chyba jest najważniejsze, ale żeby żyć muszę mieć jeszcze gdzie?!

Proszę zatem o nawet najmniejsze wsparcie. Z Waszą pomocą mogę zdziałać naprawdę dużo. Każda wpłata, każde udostępnienie — da mi nie tylko nadzieję, ale i realne poczucie, że nie jestem w tym dramacie sama. Doda mi sił by się podnieść i działać jak to zawsze w moim zwyczaju było. Z głębi serca: dziękuję tym Wszystkim, którzy zechcą mi pomóc.