Na wstępie chciałbym wszystkim ogromnie podziękować.

Udało nam się osiągnąć cel, ale dziękuję Wam nie tylko za to — również za każde udostępnienie, każde dobre słowo i wsparcie, które od Was otrzymałem. To pokazuje, jak ważne są zwierzęta w naszym życiu i jak bardzo je kochamy.

Niestety nie mam dobrych wieści.

Po konsultacjach neurologicznych i onkologicznych potwierdziła się diagnoza Licziego — nowotwór złośliwy, który bardzo szybko postępuje. Lekarze, mimo szczerych chęci, rozkładają ręce i nie są w stanie zatrzymać choroby.

Z całego serca dziękuję pani Jagodzie oraz doktor Natalii z kliniki na Praskiej w Krakowie — nigdy wcześniej nie poznałem lekarzy z tak wielką empatią.

|

W naszym przypadku chemioterapia ani metody chirurgiczne nie wchodziły w grę — nie ma nawet technicznej możliwości wykonania biopsji kręgosłupa u psów.

Pozostały nam dwie paliatywne ścieżki:

Pierwsza — bardzo kosztowna, obciążająca dla psa — codzienna radioterapia przez 30 dni w ośrodku w Miedniewicach pod Warszawą, która nie daje gwarancji powodzenia, a w najlepszym przypadku jedynie wydłużyłaby życie o średnio 150 dni.

|

Druga — którą wybrałem — pozwoli Licziemu spędzić ostatnie dni w swoim domu, na ulubionym kocyku, w otoczeniu, które zna i które kocha. Odejdzie przy mnie — przytulony i zapamiętany na zawsze.

Choroba postępuje i z każdym dniem jest coraz trudniej. Wiem, że nie ma tu miejsca na mój egoizm — muszę pozwolić mu odejść.

Nie będę już pisał kolejnego posta, kiedy to nastąpi — czy jutro, czy za dwa dni, nie wiem. Ale wiem, że to będzie bardzo niedługo.

Mimo że nie przestaję się zadręczać i zastanawiać, co jeszcze mogłem zrobić, jakie badania przeprowadzić wcześniej — wiem, że dałem mu najlepsze dwa lata życia, jakie potrafiłem.

Liczi, adoptowany ze schroniska mordowni, które wydaje psy każdemu bez weryfikacji, trafił do domu, w którym każdy go kochał. Nawet nasz rezydent, Harry, przyjął go jak brata i razem chodzili na spacery, biegając za piłeczką.

Jak pisałem wcześniej — to Liczi mnie uratował.

Po śmierci taty i Alexa, z którym niedługo będzie biegał za Tęczowym Mostem, nie wiedziałem, co zrobić ze swoim życiem.

To on sprawił, że znowu zacząłem się uśmiechać i otwierać na świat.

Dziękuję Ci, mój Przyjacielu, za wszystko i za każdy wspólny dzień, który dostaliśmy od życia.

Udało nam się osiągnąć cel, ale nie udało się pokonać choroby.

Pieniądze ze zbiórki pokryły część wizyt i badań — za co z całego serca Wam dziękuję.

Mimo przegranej walki wiem, że zrobiłem wszystko, co mogłem, by mu pomóc.

Zapamiętam Licziego jako psa, który odmienił moje spojrzenie na świat i pokazał, co tak naprawdę w życiu jest ważne.

Na koniec mam do Was małą prośbę:

Jeśli tylko macie odrobinę miejsca w swoim sercu i domu — otwórzcie je na zwierzaki ze schronisk.

Może nie są rasowe ani wystawowe, ale kochają najmocniej na świecie, a każdą okazaną miłość oddają podwójnie.

Kochajcie swoje zwierzaki i cieszcie się każdą chwilą spędzoną razem.

One żyją dużo krócej niż my — dla nas są częścią życia, ale dla nich my jesteśmy całym światem.