Moi drodzy,

Przepłakałam prawie tydzień. To były łzy rozpaczy, potem łzy nadzieji i łzy szczęścia, że mamy perspektywy, aby Zoja mogła jeszcze wieść z nami szczęśliwe życie.

Dzisiaj, kiedy emocje trochę opadły i chwile najgorszej grozy są za nami, pragnę napisać kilka słów o Zojce.

Moja kochana przyjaciółka i towarzyszka życia jest już po operacji. Jest pod opieką kliniki i przyjmuje leki.

Czy operacja zakończyła się sukcesem, tak naprawdę dowiemy się dopiero za dwa-trzy miesiące, po okresie rekonwalescencji.

Opieka nad Zojką jest teraz dla mnie bardzo trudna...

Zaczyna się czuć trochę lepiej i wydaje jej się, że może wszystko, a niestety na najbliższe tygodnie ruch musimy ograniczyć do minimum.

Jestem odpowiedzialna za zapewnienie jej bezpieczeństwa, czekają nas teraz częste wizyty w klinice, rozpoczęcie rehabilitacji, dodatkowo muszę wygospodarować też czas dla córek, w tym roczna jest bardzo absorbująca... a bliźniaczki mogą urodzić się każdej chwili. Sama nie wiem kiedy to zleciało.

Rokowania Zojki są dobre, ale to co pewne to długotrwała rehabilitacja.

Poszukałam specjalistów, wiele osób podzieliło się ze mną swoimi historiami... zweryfikowałam koszty... i... jestem załamana...

Nie mam pojęcia jak to dalej dźwignę.

Udało się uzbierać część na operację. Jednak to kropla w morzu potrzeb...

Będę wdzięczna za każdą cegiełkę.