Czasy gdy najmłodsi wychowywali się w pokoju obok dziadków, odeszły już na dobre. Niestety ale to właśnie życie jest tutaj sprawcą takiego stanu rzeczy. Od babci dzieli nas 1200km. Ale kilometry tutaj nie grają roli, dla nas przede wszystkim liczy się czas spędzony razem! W takiej sytuacji ciężko zbudować więź między dziadkami a wnuczką, gdy relacja jest tak okazjonalna. Dokładnie rok temu ostatni raz z córką byłyśmy u babci i? To było coś pięknego! Potrzeba bliskości została wtedy zaspokojona. Jest to bardzo ważny element w życiu takiego brzdąca, a czas u dziadków wykorzystaliśmy na maxa. Wnuczka zachwycona kochaną babcią, pomimo 18 godzinnej podróży busem. Dziadkowie dają wnuczce bezwarunkową miłość, wsparcie, troskę i stuprocentowe skupienie na niej. Potem po latach gdy córka będzie dorosła, będzie wspominać jak to u babci najlepiej było rozmawiać o wszystkim, zajadając najlepszą na świecie pomidorową. Czy była najlepsza? Niewykluczone. Ale na pewno smaku „dodawała” jej pełna miłości atmosfera panująca w domu babci, poczucie bezpieczeństwa i bycie dla kogoś najważniejszym na świecie. Na codzień mieszkamy same, z dała od rodziny, ale przyszedł moment w życiu gdzie postanowiłam podzielić się tym z innymi i poprosić o wsparcie tego, co dla nas jest bardzo ważne :)