Nazywam się Edyta jestem 47-letnią mamą cudownej 10 miesięcznej córki. Niestety życie ostatnio mnie ciężko doświadczyło.Okres ciąży i po porodzie wspominam jako najgorszy okres w moim życiu.Mimo radości długo wyczekiwanego drugiego dziecka( starsza córka ma 23 lata) z przeciwnościami losu muszę radzić sobie sama.Swojego męża poznałam w Holandii.To właśnie tam pojechałam aby zarobić odbić się od problemów finansowych i coś odłożyć.Ale życie jest przewrotne.Nie udało się.Mogę osobiście powiedzieć że kiedyś szło za granicą zarobić dzisiaj już nie.W czerwcu 2024 r wzięłam ślub. Byłam szczęśliwa i myślałam że jest to ten jedyny.Ale zaś miałam pecha.Gdy mój mąż dowiedział się że jestem w ciąży zmienił się.Ze względu na wiek zjechałam do Polski.Tu była była prowadzona moja ciąża która rozwijała się jak na mój wiek prawidłowo.W tym samym czasie dowiedziałam się że mój mąż znalazł sobie laskę w Holandii.Po tej wiadomości zło żyłam pozew o rozwód.W tym trudnym okresie karmiła mnie sąsiadka i starsza córka bo nie miałam oszczędności aby je kupić.Mąż całkowicie się moją osobą w ciąży nie interesował.Czy mam co jeść czy mam na opłaty kompletnie nic.W między czasie rozstał się z laską.Żałował więc że względu na ruszającą się w brzuchu małą chciałam dać mu szansę że względu na dziecko.Wrócił dla picu nie myśląc o potrzebach kobiety w ciąży.Siedzał sobie za granicą jak król.Wyprawkę skompletowałam ze starszą córką.Do 2 miesiąca mąż wysłał mi tylko 1400zl.Córką nie interesuje się do dziś.Czy ma co jeść jej potrzeby rachunki i życie żony.W kwietniu 2024 złożyłam zaś pozew o rozwód.Ale pozwany nie jest z tego mojej miejscowości więc odesłano dokumenty w jego rejony.Tam czekam na sprawę która została odroczona że względu nie pojawienie się pozwana.Utrzymuję się tylko z 800+,jeszcze przez 2 msce kosiniakowe i to co da mi OPS.Koszty utrzymania domu to koszt 2200zł.A mój dochód to 2100.Gdyby nie starszą córka mała nie miała by nic Ale nie mogę liczyć na starszą córkę która ma swoje życie i potrzeby.Każdy dzień to ogromny wysiłek walka z nieustanną bezsilnością że moje życie jest tak okrutne.Każdy rodzic daje swojemu dziecku co najlepsze a ja nie mam skąd.Najpierw patrzę rachunki później dziecko a na końcu ja.Najbardziej boli to że nie mam nieraz co jeść bo nie mam na to kasy a to boli że tam daleko jest ojciec mojego dziecka i nie interesuje się niczym.Zdecydowałam się prosić o pomoc bo wiem że nie dam sobie już sobie rady.Potrzebuję wsparcia aby spokojnie opłacić rachunki,kupić jedzenie zapewnić córce jej potrzeby.Zanim dostanę alimenty to jeszcze trochę poczekam a tu trzeba żyć.Kocham moje córki ich dobro jest dla mnie najważniejsze ale już nie daję rady .Nie marzę o luksusach tylko o lepszym jutrze.Każda pomoc każdy gest wsparcia będzie dla mnie i moich najbliższych ogromnym wsparciem.Zcałego serca dziękuję za każdą pomoc i okazane dobro