Pomóżmy Nimie Choki Sherpa mieć dostęp do bieżącej wody w domu.

Nima to 50-letnia kobieta mieszkająca w odległej wsi w Himalajach w Nepalu, w rejonie Khumbu, znanego z trekkingów na Mount Everest. Mieszka na 4000 m n.p.m. w ubogim, zrobionym z kamienia domku. W jej domu, jak i innych Szerpów mieszkających w tym regionie brak jest ogrzewania, ciepłej i często bieżącej wody. Elektryczność pozyskiwana jest jedynie z paneli solarnych. Zimą dochodzi nawet do minus 25 stopni.

Możliwości pracy dla takiej osoby zależą od znajomości języka angielskiego. Można prowadzić lodge (odpowiednik schroniska), być przewodnikiem, tragarzem, albo po prostu prowadzić uprawę i sprzedaż ziemniaków lub innych jarzyn, zbierać opał (wysuszone odchody jaków), bądź suche liście i sprzedawać innym mieszkańcom wsi.

Nima nie zna języka angielskiego, ale pracuje fizycznie i pomaga innym, jak tylko potrafi. Jest niezwykle serdeczną, troskliwą i otwartą kobietą. Mieszka sama i często musi liczyć tylko na siebie.

Przez przez całe swoje życie nosi wodę kilkaset metrów w baniakach, na swoich plecach z najbliższej studni. Zimą, gdy studnia jest zamarznięta, Nima ma często problem z pozyskaniem wody, w porównaniu do innych mieszkańców, których domy wyposażone są już w system doprowadzający wodę do domu.

Mieszkałam w tej samej wsi ponad pół roku, poznając i doświadczając kultury Szerpów. Odwiedzałam Nimę codziennie i pomagałam jej w obowiązkach domowych. Zawdzięczam jej wiele i wiele chciałabym jej dać w zamian.

Oczywiście takich osób jak Nima jest wiele i nie sposób pomóc wszystkim, zwłaszcza dając ,,rybę", a nie ,,wędkę". Jednak zmiana stylu życia, kariery czy nauka języka jest w tym wieku ogromnym wyzwaniem. Dostęp do bieżącej wody będzie dla niej pomocą doraźną i długoterminową, ponieważ rury doprowadzające wodę do domu, będą lepszej jakości, co zapobiegnie zamarzaniu wody i pęknięciom materiału.

W tym samym czasie możliwa jest pomoc na zasadzie ,,wędki". Dzięki stałemu dostępowi do wody, które da jej poczucie swobody i zaoszczędzi czas, Nima będzie mogła zacząć swój niewielki biznes, o którym marzy, by podczas sezonu turystycznego, sprzedawać lokalną tybetańską herbatę i poczęstunek, co przyniesie jej poprawę sytuacji finansowej.

Co najważniejsze, poprawi to jej standard życia i poczucie bezpieczeństwa, zwłaszcza na starość, gdy stan zdrowia może ulec pogorszeniu.

Najdroższą częścią tego projektu jest nie tyle zakup i montaż, ale transport potrzebnych materiałów. Brak jest tam jakichkolwiek dróg, a najbliższa wieś, gdzie jeżdżą samochody oddalona jest o około 5 dni drogi pieszo. Wszystko transportowane jest na plecach tragarzy bądź bydła, w tym jaków.

Montaż ze względu na pogodę planowany jest na kwiecień/ maj 2025 roku.

Z całego serca dziękuję za wsparcie projektu.

Julia Tobiasz