MiserArt jest miejscem poza etykietą, pomyślanym jako pracownia, galeria art, warsztat wymarłych rzemiosł i upcyklingu, kawiarnia, w którym istotą jest relacyjne przenikanie się różnorodnych, często skrajnych doświadczeń w celu wzajemnego ubogacania się. To społeczne translatorium, w którym osoby bezdomne włączają się w proces twórczy na tym samym poziomie, co inni zaangażowani partnerzy. Chcemy wypiekać tutaj chleb, począwszy od zmielenia ziaren w własnoręcznie wybudowanych żarnach (czy będzie w przyszłości pole, na którym będzie rosło zboże? Kto wie?). Chleb jest pokarmem podstawowym. Symbolika chleba jeszcze dziś jest na tyle żywotna, że tworzy całą mitologię, która stwarza rozumienie rzeczywistości ludzkiej. Chleb jest powszedni: „Przedniejsze potrzeby życia ludzkiego: woda, chleb, odzienie i dom” (Księga Syracydesa), chleb to ciało święte, ofiara, światłość, mądrość, życie, gościnność, zarobek, pożywienie i byt. Poprzez uruchomienie piekarni chcemy wzmocnić to fundamentalne, proste, „nagie”, wolne od etykiety rozumienie chleba. Piec jest już częściowo wybudowany, ale do tego, by stał się piecem chlebowym, konieczne są kosztowne modernizacje. Dlatego prosimy o to, byś nam w miarę swoich możliwości pomógł i dorzucił do pieca.

Po Petersburgu rozeszły się nagłe słuchy, że przy moście Kalinkinowym i w jego okolicy ukazuje się nocami upiór w postaci urzędnika, który szuka jakiegoś zrabowanego szynela i pod tym pozorem zdziera ze wszystkich, nie bacząc na rangę i stanowisko, rozmaite płaszcze: na kotach, na bobrach, na wacie, szuby oposowe, lisie, niedźwiedzie – słowem wszelakiego rodzaju futra i skóry, jakie wymyślili ludzie, żeby przykryć własną.

M. Gogol, Szynel

MiserArt jest miejscem poza etykietą. Oznacza to gest zdjęcia maski, zrzucenia przebrania. To ruch odwrotny do gogolowskiego bohatera nowelki „Szynel”, Akakina Kamaszkina. Ten niczym nie wyróżniający się pracownik „pewnego departamentu” uciułał po latach wyrzeczeń fundusze na zakup nowego płaszcza. Nowa powierzchowność zmieniła przede wszystkim jego do tej pory szarawą urzędniczą egzystencję. Drzwi znamienitszych osobistości stanęły przed nim otworem, świat objawił swoje nęcące kolory. Gdy szynel został mu skradziony, Akakin zmarł z gorączki, ale powrócił na zaśnieżone petersburskie ulice w postaci upiora. Kamaszkin-zjawa szuka teraz zrabowanej własności, zdzierając z przypadkowych przechodniów, „nie bacząc na ich rangę i stanowisko”, najrozmaitsze płaszcze. Szynel jest skarbem, pożądaną tożsamością, formą, do której chce się wcisnąć. Lecz tożsamość przebranego jest wyłącznie tożsamością Ja „wyprodukowanego” dla innych, jest tożsamością publiczną, płaszcz jest własnością nie do końca własną. Mało by powiedzieć, że taka tożsamość to produkt tłumnego rynku.

fot. Waldek Skibiński

U Gogola „nagość” jest upiorem, my sądzimy, że to coś fundamentalnego i te fundamenty chcemy odsłaniać. Interesują nas ludzie w głębi własnej różnorodności. MiserArt jest miejscem poza etykietą, w którym nie chcemy prowokować, lecz naruszać poprawność odgradzającą nas od uważnego spojrzenia na rzeczywistość ludzi wykluczonych i w tej perspektywie spojrzeć na siebie. Pragniemy dyskretnie odsłaniać choćby najbardziej niepokojące zjawiska, a w nich osoby noszące w sobie odmienne światy, których eksplikacja równoznaczna jest z ich stygmatyzacją. W MiserArt na każdym z dostępnych poziomów staramy się zatrzeć rozróżnienia jawiących się opozycji, tym samym zacierać dychotomię: „my/oni”, konstytuującą każdą formę wykluczenia.

fot. Leszek Sulich

Liczymy na Waszą pomoc!

Dzięki Wam możemy dalej modernizować nowo powstający piec, możemy też dzielić się wszystkim, co mamy, z tymi, którym brakuje sensu, relacji, chleba...

Dziękujemy!