Poznałem Karola w centrum Warszawy kilka dni temu. Następnego dnia umówiłem się z nim i jego partnerką Ulą w wynajmowanym przez nich pokoju. Po tym spotkaniu postanowiłem zrobić wszystko, co w mojej mocy, żeby jakoś im pomóc.

Karol i Ula są ze sobą od ośmiu lat. W tym czasie przeżyli wspólnie wiele trudnych chwil. W 2015 roku oboje stracili pracę w gospodarstwie pod Warszawą i wylądowali na ulicy, bez oszczędności i środków do życia. Byli zmuszeni spać w poczekalniach, na dworcach, "mieszkali" też w Parku Praskim. Karol rażony paralizatorem przez ochroniarza w warszawskim metrze, nieprzytomny, trafił na 16 dni do szpitala. Odzyskał przytomność dopiero po tygodniu. W tym czasie Ula została na ulicy sama - dni spędzała w szpitalu u Karola, a nocami jeździła autobusami po mieście.

W ciągu następnych lat podejmowali próby zapewnienia sobie bezpieczeństwa podejmując różne prace i mieszkając w wielu miejscach. W ciężkich, podbramkowych sytuacjach mieli szczęście spotykać dobrych ludzi, którzy wyciągali do nich pomocną dłoń. Do dziś wspominają Michała, młodego chłopaka, którego spotkali w dzień wyjścia Karola ze szpitala, w sylwestrową noc. Zaoferował im swoją pomoc, zabrał ich do hotelu aby mogli się umyć i odpocząć, a później znalazł dla nich miejsce w klasztorze, gdzie zostali przez rok pracując i usamodzielniając się - Ula sprzątała, a Karol remontował kościół. Niestety, brat przełożony musiał wyjechać, a jego następca nie okazał się tak gościnny, w związku z tym Karol i Ula zdecydowali się wyprowadzić. Karol znalazł pracę poza klasztorem, wynajęli mieszkanie i wszystko zaczęło się powoli układać. Jednak do czasu.

Przyszła pandemia. Pracodawca Karola zmuszony był zawiesić swoją działalność nie wypłacając mu należnego wynagrodzenia za ostatni miesiąc. W tej chwili Karol poszukuje pracy. Do czasu kiedy ją otrzyma, para została bez pieniędzy. Ula nie może podjąć się zatrudnienia - choroba płuc powoduje problemy z oddychaniem przez co nawet najmniejsza aktywność fizyczna skutkuje dusznościami i atakami kaszlu. Pod koniec 2019 roku Ula rozpoczęła badania w Stowarzyszeniu "Lekarze Nadziei", jednak do tej pory ze względu na sytuację pandemiczną i brak pieniędzy nie została w pełni zdiagnozowana.

Ula i Karol potrzebują naszej pomocy, żeby znów nie znaleźć się na ulicy. Zebrane pieniądze zostaną w pierwszej kolejności przeznaczone na opłacenie wynajmowanego przez nich pokoju (36zł za dzień), jedzenie oraz na leczenie Uli. W tej chwili opłaciłem ich pokój do końca tego miesiąca (30 września).

Karol aktywnie poszukuje pracy na własną rękę. Ma wiele lat doświadczenia w pracy na budowie, a specjalizuje się w tzw. "wykończeniówce". Dużą pomocą będą również wszelkie informacje o ofertach pracy ([email protected]).

Pandemia w niezwykle dużym stopniu wpłynęła na życie Uli i Karola. Pomóżmy im przetrwać ten trudny czas i znowu stanąć na nogi.