Cześć. Mam na imię Bonk (dawniej Ślepaczek). Moje życie nie było z początku usłane różami, żyłem w pseudohodowli w Radysach. Na szczęście pewnego dnia ciocie zabrały mnie do schroniska w Bojanie, skąd po trzech latach trafiłem do dziwnego domu we Władysławowie. Dlaczego dziwnego? Tutaj coś bez przerwy obija mi się o nogi! Moi opiekunowie postanowili stworzyć dom dla niepełnosprawnych i potrzebujących adopciaków: psów, kotów, królików. Pracują zdalnie, dzięki czemu mogą odpowiednio zająć się mną oraz szóstką moich braci i sióstr. Śpię na fotelu, mam własny ogródek, niczego tak naprawdę mi nie brakuje. Może poza możliwością zobaczenia świata. Jestem niewidomy. Często wpadam na meble oraz niczego nieświadome, śpiące koty. Boję się, gdy nie mogę przytulić się do opiekunów. Nie rozumiem wielu dźwięków, łatwo mnie przestraszyć. Niedawno rodzice zabrali mnie do wspaniałej okulistki w Gdyni, która poinformowała, że ciśnienie w moim prawym oku przekroczyło 70, choć powinno maksymalnie wynosić 20. Nie chciałem robić problemu, skrywałem w sobie ból. Prawie straciłem oko, jednak dzięki otrzymanej pomocy udało mi się wyjść na prostą - w ostatnim tygodniu ciśnienie wyniosło 26. Moi opiekunowie chcieliby sprezentować mi na Boże Narodzenie operację w Olsztynie, dzięki której udałoby się uratować moje prawe oko, a dodatkowo przywrócić wzrok w lewym. To wyjątkowo kosztowny zabieg, a Agata i Paweł muszą mieć na względzie również inne zwierzęce wydatki, dlatego nieśmiało, z delikatnie podkulonym ogonem, zwracam się do Was o pomoc. Chciałbym uniknąć pacania w głowę przez sfrustrowane koty, chciałbym zobaczyć moich opiekunów, nie bać się odgłosu każdego nadjeżdżającego szybko samochodu, nie czuć bólu. Wierzę, że dzięki Wam uda mi się spojrzeć na świat z nowej, lepszej perspektywy. To jak, pomożecie?

Filmik ze schroniska OTOZ Bojano. Naprawdę długo czekałem na dom.