Cześć jestem Oskar.Mam 14 lat.Obecnie przebywam w klinice Budzik w Warszawie,gdzie wszyscy pomagają mi stanąć na nogi i wrócić do wcześniejszego funkcjonowania..

We wrześniu połknąłem końcówkę od długopisu..

Resztę opowie mama bo ja nie pamiętam co się później ze mną działo...

Tak to się zaczęło...

Końcówka utkwiła w płucu.Trzeba było przeprowadzić zabieg bronchoskopii.Niestety podczas zabiegu doszło do silnego krwawienia.Lekarze musieli reanimować Oskara.Został podłączony do respiratora i od tamtej pory przebywał w śpiączce.

Zrobiono mu tomograf głowy który wykazał niedotlenienie w mózgu 9 mm.Stan z dnia na dzień się pogarszał..Podjęto próbę drugiej bronchoskopii..Również bez skutku..

Operacja była ostatecznością..Lekarze dawali 50/50 szans..Nie było wyjścia..Modliliśmy się wszyscy o cud..

I stał się cud.Oskar 5ego października otrzymał drugie życie.

Jego stan nadal był ciężki ale wierzyliśmy że z dnia na dzień będzie lepiej.

W śpiączce był miesiąc czasu..Przez ten okres mięśnie mu zastygły,nie wiedzieliśmy nawet czy nas rozpozna..

Po wybudzeniu nie mówił..Potrzebował jak najszybszej rehabilitacji..Miał niedowład kończyn górnych i dolnych.Na szczęście widzieliśmy że poznaje i że rozumie..

Udało nam się dostać do kliniki Budzik w Warszawie gdzie Oskar jest cały czas rehabilitowany.Wróciła mu mowa ,jednak pod względem ruchowym czeka go jeszcze wiele pracy..

Musi nauczyć się sam chodzić,pisać,trzymać równowagę..,a z czasem wchodzić po schodach,jeździć na rowerze.Dla nas takie proste rzeczy..

Ale wierzę że uda mu się bo jest dzielny i uparty tylko potrzeba czasu i rehabilitacji ,która będzie mu towarzyszyć gdy już wróci do domu..

Będziemy chcieli mu zapewnić jak najczęstsze zajęcia i turnusy które są kosztowne,dlatego wszystko co uda nam się zebrać przeznaczymy na dalszą rehabilitację Oskara.

Wierzę że wszystko co się dzieje,nie dzieje się bez przyczyny...

I to też musiało się stać z jakiegoś powodu..

Życie jest nieprzewidywalne..i tak strasznie kruche..

Kochamy Cie.