Moja świadoma „przygoda” z endometriozą trwa względnie niedługo choć według lekarzy cierpię na nią od co najmniej 6 lat. Biorąc pod uwagę walkę z bólem myślę, że trwa ona znacznie dłużej.

Już jako nastolatka bardzo cierpiałam w dniach miesiączki. Bóle, osłabienie, obfitość krwawień towarzyszyły mi odkąd pamiętam. Znaczne pogorszenie zauważyłam w 2019 roku, kiedy to czas odczuwania wszystkich objawów nie tylko wydłużył się do dwóch tygodni w miesiącu ale też doszły nowe symptomy. Bóle nie pozwalające wstać z łózka, czołganie się do łazienki, wymioty, biegunki, zaparcia, omdlenia a do tego ogromna obfitość krwawień przyczyniły się do ogromnego obniżenia jakości mojego życia.

Pomimo wizyty u ginekolog usłyszałam „Taka Pani uroda, miesiączka musi boleć, co ja mam z tym zrobić”. Nie pozostawało nic innego jak tylko się poddać i przyzwyczaić do panującej sytuacji. Na szczęście wsparcie rodziny, jak i własny upór, kazały mi grzebać dalej. Z pomocą osoby bliskiej umówiłam się do innej ginekolog. Na szczęście osoba ta miała zakres wiedzy wystarczający do stwierdzenia, że nie jest to normalne. Był to pierwszy raz kiedy usłyszałam o endometriozie. Powalający ból przy badaniu USG wystarczył aby lekarz nie odesłała mnie z kwitkiem do domu. Zostały mi przepisane hormony, na próbę na okres 3 miesięcy, aby zobaczyć czy ich działanie będzie wystarczające. Niestety nie było.

Kolejnym etapem było skierowanie na operację laparoskopii diagnostycznej do szpitala w Elblągu. Ginekolog chciała uzyskać podgląd tego, co działo się w jamie brzusznej. Nikt jednak nie spodziewał się takiego wyniku. Endometrioza głebokonaciekajaca, błona macicy przedostała się do jamy brzusznej i stworzyła zrosty zlepiając ze sobą macicę, jajniki, jajowody i jelito. Operacja była zbyt zaawansowana do jej przeprowadzenia w tym szpitalu. Zostałam odesłana do domu ze skierowaniem na kolejną operację oraz receptą na lek wstrzymujący krwawienia. Niestety miejsce musiałam znaleźć sobie sama.

Pierwszym strzałem było UCK w Gdańsku. Czas oczekiwania na termin ponad rok. Do tego pytania o posiadanie dzieci i pretensje o to, że jeszcze ich nie mam. Służba Zdrowia ponownie zawiodła, a ja zachorowałam na depresję.

Przyjęłam wyznaczony termin ale zostałam również odesłana do dalszych poszukiwań. Obdzwoniłam kilka szpitali jednak nikt nie chciał się podjąć operacji. Po kilku miesiącach objawy zaczęły się pogarszać i w desperacji wznowiłam poszukiwania. Otrzymałam informację o lekarzu z Łodzi, który przeprowadza tego typu zabiegi. Pojechałam na wizytę prywatną, gdyż tylko taka była możliwa. Otrzymałam informację, że endometrioza się powiększyła, dodatkowo na jajniku stwierdzono torbiel a na macicy dwa mięśniaki. Moje przeczucie, że sytuacja się pogorszyła mnie nie myliło. Moje organy rozrodcze wraz z jelitem stworzyły jeden, wielki kokon. Otrzymałam kolejne skierowanie na laparoskopię, tym razem do Szpitala Matki Polki w Łodzi.

W międzyczasie zaczęłam mieć problemy z wypróżnianiem. Ból towarzyszący tej czynności doprowadzał mnie do omdleń, skurczy, drgawek, gorączki.

Lekarz obiecał usunięcie mięśniaków, torbieli i zrostów. Jakież było moje zdziwienie kiedy po przebudzeniu się z narkozy otrzymałam informację, że zostały usunięte tylko zmiany powierzchowne natomiast zlepione organy pozostawiono w stanie sprzed zabiegu. Dowiedziałam się, że jajowody są całkowicie niedrożne i nie mam szans na ciążę naturalną oraz, że grozi mi stomia. Po raz kolejny odesłano mnie do domu jedynie z receptą na lek, który już na mnie nie działał – za to miał nową nazwę producenta. Na wyjściu powiedziano mi, żebym brała je przez pół roku a później zobaczymy co dalej.

Moja rozpacz sięgnęła zenitu. Ponownie zostałam zostawiona sama sobie z problemem, którego za nic nie mogłam rozwiązać, ponownie lekarz nie zrobił nic pomimo, że miał taką moc. Nie wspominając o braku empatii w przekazywaniu informacji na temat tak ważny jak posiadanie dzieci.

Przyszedł czas na spojrzenie na sytuację z perspektywy, brak możliwości posiadania dzieci uderzył mnie niczym obuchem. Całkowicie się załamałam, spędziłam dni płacząc z niemocy. Postanowiłam jednak się nie poddawać, dostawałam kopniaki od osób najbliższych do dalszej walki.

Na grupie na facebooku poświęconej endometriozie znalazłam nazwisko lekarza, który należy do zespołu ekspertów w tej chorobie, dr Maciej Pliszkiewicz. Dużo o nim czytałam, zadawałam pytania na forach. Nawiązałam z nim kontakt, pojechałam na prywatną wizytę do Warszawy i w końcu pojawiła się przede mną szansa.

Lekarz podczas badania USG stwierdził guza w pochwie przechodzącego w zrost z jelitem. Do tego zrost z macicą, jajowodami i nieoczyszczony w pełni jajnik, również obleczony zrostami. Dodatkowo macica cała w guzach. Ginekolog porównał wygląd moich organów do zalania ich wszystkich klejem, po zaschnięciu. Jedna wielka twarda masa.

Doktor, jako człowiek bardzo doświadczony w temacie, zaproponował mi operację w prywatnej klinice Medicover, w której kobiety, po nieudanych operacjach na NFZ, są ratowane codziennie. Termin operacji został wyznaczony na 19.08.2022 r. Dlatego też tu jestem. Czasu pozostało niewiele a koszt operacji został wyliczony na 35 000zł + badania, wizyta kwalifikująca, dojazdy. Łączny koszt mojego powrotu do zdrowia wyniesie 40 000zł.

Stąd moja prośba do Was, znajomi i nieznajomi. Będę wdzięczna za wszelką pomoc, za każdy grosz, który umożliwi mi powrót do normalnego życia i da szansę na spełnienia marzenia o dziecku, a co najważniejsze, na pozbycie się codziennego bólu.