Nazywam się Krzysztof, mam 48 lat, mieszkam w Białymstoku. Jestem tatą dwóch chłopców (8 i 9 lat). Od 2019 roku poruszam się na wózku, z przyznaną I grupą inwalidzką. Marzę o możliwości samodzielnego przemieszczania się, a do tego potrzebuję mieszkania z podjazdem dla wózków inwalidzkich. Aktualnie mieszkam na 2 piętrze w bloku bez windy. Schody stanowią ogromną barierę w wyjściu i dostaniu się do własnego mieszkania. Każdorazowo niezbędna jest pomoc dobrych ludzi, sąsiadów, wolontariuszy. Nie mam możliwości samodzielnego zarobienia kwoty 60 000 zł, która jest potrzebna do zamiany mieszkania na lokal na parterze z podjazdem. Żyłem w przekonaniu, że każdy człowiek ma prawo do wolności. Dla mnie wolność to niezależność w opuszczaniu mieszkania. Marzę o tym by samodzielnie zrobić zakupy, pójść do lekarza, odprowadzić dzieci do szkoły czy nawet spotkać się z przyjaciółmi. 

Moje ogromne problemy zdrowotne zaczęły się w 2010r., gdy zachorowałem na płuca: pierwsza odma opłucna, pobyt w szpitalu i operacja chirurgiczna.

Rok 2011 sytuacja się powtarza: odma opłucna, nieokreślona choroba tkanki śródmiąższowej płuc pobyt w szpitalu i zabieg chirurgiczny. 

Rok 2013 kolejna odma opłucna i pobyt w szpitalu. Pogorszenia choroby płuc doprowadziło do wycięcia prawie polowy prawego płuca.

Rok 2012 problemy z kręgosłupem (osteoporoza, zmiany zwyrodnieniowe i uszkodzenie korzeni nerwów kręgosłupa) Po przejściu 4 operacji chirurgicznych znalazłem się na wózku inwalidzkim. W codzienności towarzyszy mi ból.  Jestem pacjentem poradni leczenia bólu. 

Zjeździłem pól Polski szukając pomocy lekarskiej i poprawy swego zdrowia. Ostatecznie lekarze są zgodni, że nie ma możliwości postawienia mnie na nogi. Jestem skazany na wózek inwalidzki. Mam przyznaną I grupę inwalidzką, co oznacza całkowita niezdolność do pracy i samodzielnej egzystencji. Utrzymuję się z bardzo skromnej renty. 

W międzyczasie rozpadła się także moja rodzina. Nie chcąc stracić bliskiego kontaktu z dziećmi wywalczyłem w sądzie wychowywanie dzieci poprzez opiekę naprzemienną. 

Dziękuje za każdą złotówkę ofiarowaną na pomoc dla mnie i mojej rodziny.