Nazywam się Kinga Koza, mam 35 lat, a moje schorzenie to Mózgowe Porażenie Dziecięce czterokończynowe piramidowo-pozapiramidowe z ruchami mimowolnymi i gorszą prawą stroną, jedno z cięższych odmian. Do 28. roku życia w dużym stopniu byłam uzależniona od drugiej osoby. Przy sobie nie potrafiłam prawie nic zrobić. Jednak upór rodziców nie pozwolił mi być osobą leżącą i żyć jak roślina, jak rokowali lekarze. Dzięki długotrwałej rehabilitacji mój stan fizyczny bardzo się poprawił. Zaczęłam sama siedzieć, chodzić za rękę. Używałam tylko lewej ręki, a prawa ręka była bezużyteczna. W wieku 6 lat zaczęłam naukę w zerówce z pełnosprawnymi dziećmi. A rok później do zwykłej szkoły podstawowej. Dopiero w 2 klasie szkoły podstawowej nauczyłam się sama czytać. A z kolei z matematyką od początku nie miałam problemów. Po ukończeniu edukacji na poziomie podstawowym, rozpoczęłam naukę w liceum ogólnokształcącym. Od początku szkoły podstawowej do końca liceum miałam co roku świadectwo z czerwonym paskiem. Po zdaniu dobrze matury rozpoczęłam moje wymarzone studia na Uniwersytecie A. Mickiewicza w Poznaniu, na wydziale Matematyki i Informatyki i uzyskać tytuł Magistra Informatyki. Przez całe studia moja średnia była zawsze powyżej 4.0. Moja edukacja potoczyła by się inaczej, gdyby nie pomoc rodziców, nauczycieli, kolegów oraz własny upór oraz ambicję, ponieważ potrzebowałam pomocy nawet w poruszaniu się, czy w pisaniu.

W wieku 28 lat zdecydowałam się na operacji wszczepienia stymulatora do lewej półkuli mózgu. Dzień po operacji chwyciłam ręcznik prawą ręką, co przedtem było niemożliwe. Powoli zaczęłam wykorzystywać prawą rękę do otwierania drzwi, włączenia światła, a przede wszystkim do ubierania się. Mogłam już zakładać skarpety, czy spodnie samemu używając obu rąk. Następnie mając 30 lat przeszłam drugą operację, tym razem wszczepienie stymulatora do prawej półkuli. Stałam się jeszcze bardziej sprawniejsza. Zaczęłam jeść posiłki stałe lewą ręką i widelcem. Polepszyła mi się równowaga, przez to nauczyłam się chodzić przy balkoniku. Jestem szczęśliwa, że wreszcie wiele czynności mogę wykonywać samodzielne.

W 2014r odkryto we mnie talent do Bocci. Boccia jest to sport paraolimpijski polegający na rzucaniu skórzanych bil czerwonych lub niebieskich jak najbliżej białej. Przed operacjami nie było możliwe chwycenie bili lewą ręką. W Polsce zajmuję 1. miejsce, wygrywając prawie wszystkie turnieje. Od 1,5 roku reprezentuję nasz kraj na arenie międzynarodowej takiej jak Hiszpania, Portugalia, Dubaj zajmując miejsce w drugiej dziesiątce. Zawodnik z Kanady jest pod wrażeniem mojego stylu rzutu, bo rzadko, który grać w mojej kategorii rzuca bilę wzdłuż koła. Według niego mogę daleko dojść. Mój obecny wózek aktywny, na którym gram, ma podwójne ciągi przy lewym kole, przez to często zahaczam ręką o ciągi i bila wylatuje mi z ręki. Wtedy bila leci w innym kierunku, niż powinna.

Jednak aby osiągać jeszcze lepsze wyniki w Bocci oraz zrealizowanie mojego marzenia jakim jest zakwalifikowanie się na igrzyska paraolimpijskie w Tokyo 2020 potrzebuję wózek OTTO BOCK MOTUS z napędem Z50. Dzięki temu wózkowi będę stabilnej siedzieć oraz nie zahaczać ręką o podwójne ciągi podczas wyrzutu bili. Ten wózek pozwoli mi też na większą samodzielność w podróżowaniu, czy w dotarciu na treningi, ponieważ jest lekki, mały i składany oraz jest elektryczny operowany dżojstikiem. Ten wózek umożliwi mi także podjęcie nowych studiów.

Dlatego proszę Państwa o pomoc w zbiórce pieniędzy oraz spełnieniu moich marzeń i zrealizowaniu planów. Koszt takiego wózka z potrzebnym oprzyrządowaniem, to 33 tys zł. Niestety mnie ani moich rodziców nie stać mnie.