Wspinacz miał się już właśnie przeprowadzać do swojego domu. Małgosia czekała na niego z utęsknieniem. Razem z Małgosią czekały drapaki, jedzonko, legowiska i niezmierzone pokłady miłości. Ale kilka dni temu Wspinacz wydał mi się jakiś smutny. Miodowe oczy nie miały tej iskry, co zwykle. Pojechaliśmy do lecznicy. Diagnoza – antybiotyk – poprawa – ufff. Ale po trzech dniach nawrót. Wysoka gorączka. Antybiotyk nie działa. Badania – czekanie – pogorszenie – bezsilność.

Wspinacz mógł być jednym z ponad 70 wyadoptowanych przeze mnie kotów, które dostały od losu szansę na nowe życie. Od trzech lat prowadzę dom tymczasowy, dzięki czemu znalezione, chore, porzucone, niechciane koty otaczane są troskliwą opieką i trafiają do sprawdzonych domów stałych.

Dziś już wiem, co mu dolega. Wiem też, że bez leczenia – umrze. Szansa na życie dla Wspinacza kosztuje kilkanaście tysięcy. Wiem, że za te pieniądze mogłabym uratować wiele innych kotów. Ale mam nadzieję, że z Waszą pomocą nie będę musiała wybierać komu pomóc i uda się nam uratować i Wspinacza i wszystkie inne potrzebujące pomocy kociaki, które staną na mojej drodze. Jednym z moich noworocznych życzeń było „niech moje koty nie chorują”. Zaklęcie nie zadziałało, ale ja walczę o Wspinacza. Proszę, walczcie ze mną. Ten kot to czarne złoto i jeśli nie musi umierać – niech nie umiera, niech zostanie ze mną na długie lata.