Od pierwszej ciazy marzy mi sie porod domowy, jednak nie bylam na tyle jeszcze swiadoma, jak teraz i uwazalam, ze jednak lepiej urodzic w szpitalu. Jaka bylam w bledzie. Mimo, ze nie mialam jakiegos tragicznego porodu, wszystko bylo nie tak. Pospiech poloznych na porodowce, niepotrzebne nacinanie krocza itp. To jeszvze nic. Najgorszy jednak byl pobyt na oddziale noworodkowym. Pielegniarki nie interesowaly sie niczym (jakos szczegolnie nie potrzebowalam ich pomocy) jednak najgorsze byly samotne noce. Sale mialam pojedyncza. Czulam taka niemoc i samotnosc. Gdzies w oddali pojawiala sie depresja. Nie chce powtarzac tego drugi raz. Jestem obecnie w 32 tc. Marzy mi się porod w domowym zaciszu, gdzie wszystko przebiega w swoim tempie, gdzie polozne sa skoncentrowane wylacznie na mnie, gdzie dziecko od razu po urodzeniu przebywa w swoich domowych bakteriach a nie tych szpitalnych, gdzie od razu mozemy cieszyc sie soba wszyscy razem w domu. Jednak jest jeden problem. Fundusze. Probujemy ciagle sami odkladac, jednak na ta chwile jest to zbyt duzy koszt dla nas. Kwota to 3,5tys. Mam nadzieje, ze w niedlugiej przyszlosci takie porody beda refundowane i wiecej kobiet bedzie moglo cieszyc sie wiekszym komfortem fizycznym i psychicznym. Mam nadzieje, ze uda mi sie spelnic koje najwieksze marzenie ;)