Wieża Bismarcka w Żaganiu została wzniesiona w latach 1908 - 1909 roku w niemieckim Sagan. Budowla upamiętniająca niemieckiego kanclerza Otto von Bismarcka. Jest jednym z nielicznych tego typu obiektów w Polsce. Inicjatorami budowy wieży byli radcy stanu Neefe i Obischau w sierpniu 1902 r. W 1904 roku zawiązał się komitet organizacyjny, który wystosował odezwę do wszystkich organizacji miejskich i jego mieszkańców, aby przeprowadzić zbiórkę pieniędzy i materiałów budowlanych potrzebnych do wybudowania wieży. W 1907 roku do realizacji budowy wieży został wybrany projekt architekta Carla Stahlberga z Jeleniej Góry, zaś prowadzącym budowę wieży był mistrz budowlany Bernikau, a kierownikiem pan Engel z Jabłonowa. Działkę pod nowy obiekt zakupiono na Wzgórzu Zamkowym, w pobliżu dzisiejszej ulicy Nocznickiego w Żaganiu. Kamień węgielny pod budowę wieży w obecności władz miejskich położono 30 lipca 1908 r. Uroczyste otwarcie nastąpiło 27 czerwca 1909 r. Tego też dnia wieża została przekazana zwiedzającym, zaś wieczorem na głowicy wieży rozpalono po raz pierwszy ogień. Sam obiekt wraz z kosztami jego utrzymania przekazany został miastu. Odbioru wieży dokonał ówczesny burmistrz Heinrich Achilles. Budowlę o wysokości 22 m wykonano z głazów narzutowych oraz granitu na rzucie prostokąta pochodzącego z kamieniołomu koło Bolkowa.

           Od wejścia do wieży (od strony miasta) wejście jest flankowane granitowymi kolumnami. Pierwotne drzwi wejściowe dwuskrzydłowe, dębowe zastąpiono kratą. Odpoczywający lew z granitu (rodzaj przedstawienia w formie reliefu –płaskorzeźby – wykonane przez rzeźbiarza Klausa z Monachium) tworzy powyżej portalu (wejścia) jego zakończenie. Przez wejście udajemy się do pomieszczenia, w którym urządzono Salę Chwały, a okna ozdobione były witrażami z herbami kanclerza Bismarcka i miasta Żagania Na wysokość 5 m po prawej i lewej stronie wieży prowadzą do tarasu ulokowanego z drugiej strony wieży nadbudowane schody każde wyposażone w 24 granitowych stopni. Taras na obudowie wieży wsparto na siedmiu czworokątnych kolumnach z kamienia ciosanego. Pod tarasem znajduje się hala z arkadami tworząca po bokach kuluary, zaślepione pod schodami łukiem kolistym pełnym. Z tarasu na piętro widokowe (znajdujące się na wysokości 15 m) prowadzą schody wewnętrzne z 50 stopniami z granitu. Z piętra widokowego krętymi żelaznymi schodami można było dotrzeć na głowicę wieży do miejsca, gdzie zainstalowana była misa ogniowa która miała średnicę 2,80 m i ważyła 850 kg.

           W 1938 r. wbudowano w wieżę zbiornik wodny o pojemności 200 m3 i od tego czasu aż do 2002 r. służyła miejscowej społeczności za wieżę ciśnień. Działania II wojny światowej nie spowodowały zniszczenia obiektu. W 2002 r. obiekt poddano renowacji, wyremontowane zostały m.in. mury zewnętrzne, wierzchołek wieży oraz schody. W chwili obecnej obiekt nie pełni żadnych funkcji użytkowych.

           Celem żagańskiego Stowarzyszenia Ratowania i Ochrony Zabytków jest wykorzystanie potencjału zabytkowego obiektu. Inicjatywa Stowarzyszenia ma na celu przywrócenie walorów użytkowych, utrzymanie walorów estetycznych, krajobrazowych, architektonicznych zabytku oraz jego przystosowanie do pełnienia nowych funkcji. W tym celu, planowane jest odpowiednie zagospodarowanie obiektu i terenów położonych w pobliżu poprzez następujące działania :

·        remont elewacji obiektu;

·        zagospodarowanie terenu wokół obiektu poprzez jego uprzątnięcie, dokonanie wycinki krzewów;  

·        przystosowanie wnętrza obiektu do zwiedzania dla okolicznych mieszkańców i turystów;

·        zabezpieczenie górnego tarasu na potrzeby wieży widokowej;

·        zabezpieczenie i utrwalenie substancji zabytku;

·        zahamowanie postępujących procesów destrukcji ważnego historycznego miejsca;

·        ocalenie materii i formy obiektu zabytkowego dla przyszłych pokoleń.

Należy podkreślić coraz to większą rosnącą świadomość lokalną społeczności na rzecz odbudowy nieruchomości zabytków z dawnych lat. Zwykle społeczność lokalna kieruje się różnego rodzaj kontekstami czy to społecznymi, emocjonalnymi jak i historycznymi. Jest to ważny proces w integracji społeczności na poziomie lokalnym pozwalający na kształtowanie dziedzictwa kulturowego historycznego jak i pamięci o zabytkach minionych epok. Dlatego tak ważne jest myślenie o nich i zadbanie przez wzgląd na kolejne pokolenia.