ENG]

The war in Ukraine is still raging. Perhaps the events behind the front lines are not as much covered in the media as before, but the need for help in this country is still huge.

My name is Kuba and I'm 21 years old. I am a third-year student of nursing at the Medical University of Maria Skłodowska-Curie in Warsaw. I have been to Ukraine 22 times in the last year.

Many people wonder why. What makes such a young boy decide to take a risk and willingly help in the middle of an armed conflict? I'm not surprised at all by them. It's hard to meet someone under 25 so close to the front line. My team consists mainly of middle-aged people. There is also one of my peers from Norway.

And me.

But what drove me there? It's hard to say unequivocally. I have many Ukrainian friends in Poland whose families fell victim to the war. Some decided to return to their country and fight to defend their homeland. I didn't want to be the one who could only offer them a laconic "I'm sorry." I wanted to act.

So I left. For the first time on March 7, 2022, and with me a group of volunteers moved by human misfortune and half a ton of humanitarian and medical aid. Since then, I regularly return to the eastern border. The target of our last expedition was Kherson, still under fire from the Russians. We were two, maybe three kilometers from them.

It's hard for me to describe this trip. Regret, tears, death, pain, destruction, hope and love are words that probably best describe the situation. We have seen more misery in one day than most people will experience in a lifetime. Completely destroyed cities where the inhabitants have nowhere to go. Crippled civilians, for whom we are often the last hope to receive any medical help.

I will never forget the smell and the sight.

So far, I have covered the costs of trips out of my own pocket. Unfortunately, the costs began to overwhelm me, and the end of the conflict is not in sight. I can't imagine not going back to Ukraine and leaving my friends in need. I am planning another trip in February/March. This time, I hope, for longer.

That is why I am asking you a huge request - add to my fundraiser and let me continue to help. Even $10 is worth a lot. For you, it's giving up coffee in the city, and for the Ukrainian population - a matter of life and death. The funds raised will be used for food, fuel, equipment and expenses due to my absence from the country.

Thanks!

[PL]

Wojna w Ukrainie wciąż szaleje. Być może wydarzenia zza linii frontu nie są tak bardzo obecne w mediach, jak wcześniej, ale potrzeba pomocy w tym kraju jest nadal ogromna.

Nazywam się Kuba i mam 21 lat. Jestem studentem trzeciego roku pielęgniarstwa na Uczelni Medycznej im. Marii Skłodowskiej-Curie w Warszawie. W Ukrainie w ciągu zeszłego roku byłem już 22 razy.

Wielu ludzi zastanawia się, dlaczego. Co sprawia, że taki młody chłopak decyduje się zaryzykować i z własnej woli pomagać w środku konfliktu zbrojnego? W sumie nie dziwię się im. Ciężko jest spotkać kogoś poniżej 25. roku życia tak blisko linii frontu. Moja ekipa składa się głównie z ludzi w średnim wieku. Jest też jeden mój rówieśnik z Norwegii.

No i ja.

Ale co mnie tam zagnało? Ciężko jednoznacznie stwierdzić. Mam w Polsce wielu znajomych Ukraińców, których rodziny padły ofiarą wojny. Niektórzy zdecydowali się wrócić do kraju i walczyć w obronie ojczyzny. Nie chciałem być tym, który może zaoferować im jedynie lakoniczne "przykro mi". Chciałem działać.

A więc wyjechałem. Po raz pierwszy już 7 marca 2022, a wraz ze mną grupa poruszonych ludzkim nieszczęściem wolontariuszy i pół tony pomocy humanitarnej oraz medycznej. Od tamtej pory regularnie wracam za wschodnią granicę. Celem naszej ostatniej wyprawy był Chersoń, nadal ostrzeliwany przez Rosjan. Byliśmy dwa, może trzy kilometry od nich.

Ciężko jest mi opisać ten wyjazd. Żal, łzy, śmierć, ból, zniszczenie, nadzieja i miłość to słowa, które chyba najlepiej oddadzą sytuację. W ciągu jednego dnia potrafiliśmy zobaczyć więcej nieszczęść niż większość ludzi doświadczy w ciągu całego życia. Doszczętnie zniszczone miasta, w których mieszkańcy nie mają dokąd pójść. Okaleczona ludność cywilna, dla której często jesteśmy ostatnią nadzieją na otrzymanie jakiejkolwiek pomocy medycznej.

Zapachu i widoku nie zapomnę nigdy.

Do tej pory koszty wyjazdów pokrywałem z własnej kieszeni. Niestety, koszty zaczęły mnie przerastać, a końca konfliktu nie widać. Nie wyobrażam sobie nie wrócić do Ukrainy i zostawić przyjaciół w potrzebie. Na przełomie lutego i marca planuję kolejny wyjazd. Tym razem, mam nadzieję, na dłużej.

Dlatego zwracam się do Ciebie z ogromną prośbą – dorzuć się do mojej zbiórki i pozwól mi dalej pomagać. Nawet 10 złotych ma ogromną wartość. Dla Ciebie to rezygnacja z kawy na mieście, a dla ludności ukraińskiej – kwestia życia i śmierci. Zebrane środki zostaną wykorzystane na jedzenie, paliwo, wyposażenie oraz koszty spowodowane moją nieobecnością w kraju. 

Dzięki!