Mój młodszy braciszek Dawid w tym roku kończy 11 lat. Od urodzenia choruje na dziecięce porażenie mózgowe. Żeby tego było mało choruje również na drgawki,niedokrwistość,encefalopatie niedotlenieniowo-niedokrwienną, całkowite porażenie splotu barkowego lewego oraz zespół Hornera lewostronny. Nie chodzi,nie siedzi i nie mówi. Nie zmienia to faktu,że na swój sposób potrafimy się z nim porozumiewać. Na codzień jest pełnym radości, śmiejącym się dzieckiem. Ma swoje ulubione bajki jak i piosenki. Choroba jednak na codzień daje o sobie znaki. Z roku na rok opieka nad nim staje się coraz cięższa. Aby ułatwić życie jemu jak i zarówno nam potrzebna jest dosyć częsta rehabilitacja,która przekracza nasz budżet. Uczęszcza do szkoły, w której codziennie odbywają się 30-minutowe rehabilitacje. Jest to zdecydowanie za mało. Choć zawsze z mamą i rodzeństwem próbowaliśmy radzić sobie sami tym razem musimy prosić o pomoc.