Moi drodzy, Nazywam się Adrian Olszewski. Już od najmłodszych lat jak wiele tysięcy innych dzieci zmagam się z problemami z wzrokiem przez co noszę okulary. Zawsze miałem z tym problem, jednak apogeum problemu zaczęło się pod koniec roku 2015 gdy straciłem wzrok na kilka godzin - diagnoza lekarska to degeneracja siatkówki. To był dla mnie niesamowity cios, dowiedziałem się że bezpowrotnie tracę wzrok....nigdy nie zapomnę tej głuchej ciszy w mojej głowie po usłyszeniu tej informacji, to tak jak by zmarła cząstka mnie samego...

Niestety dalej było już tylko gorzej, straciłem prace i zostałem bez środków do życia, bardzo trudno znaleźć prace osobie takiej jak ja - najlepiej gdy jest to praca zdalna, nienarażająca oczu na zbyt duży wysiłek oraz bez późnych powrotów ponieważ na dzień dzisiejszy nie mogę samotnie podróżować w nocy, po prostu się boję bo nie dowidzę. Mimo wszystkich przeciwności losu nie poddałem się - odwiedziłem wielu specjalistów, niestety bezskutecznie. Nikt nie był w stanie mi pomoc a myśl o postępującej utracie wzroku wkręcała mi się w umysł niczym wiertło... zacząłem szukać pomocy dalej i w roku 2018 skontaktowałem się z kilkoma klinikami w Europie - w jednej z nich z powodzeniem nawiązałem kontakt z Dr. Med. Stefanem Locher'em z kliniki Gut Sehen w Szwajcarskim Zurichu. Lekarz dokładnie przestudiował całą dokumentację, którą mu przesłałem po czym zwrócił uwagę na wiele nieścisłości w moich dotychczasowych badaniach, zaproponował metodę leczenia jednak bez przeprowadzenia konkretnych badań nie jest w stanie potwierdzić czy mój przypadek kwalifikuje się do niej. Nie bedę ukrywał nadzieja powróciła - na chwilę uwierzyłem że być może w ciągu najbliższych lat nie pożegnam się bezpowrotnie z moim wzrokiem i już nigdy moje życie nie będzie takie samo. Niestety Szwajcaria to bardzo drogi kraj - koszty przelotu, kilkudniowego noclegu, wyżywienia oraz co najważniejsze badań liczone są w tysiącach - przeliczyłem wszystko i jeśli udałoby mi się zebrać kwotę zbiórki mógłbym pokryć wszystkie konieczne wydatki. Postanowiłem spróbować i zwrócić się do Was o pomoc - jest to moja jedyna i ostatnia szansa bym mógł zawalczyć o mój wzrok, o to bym mógł patrzeć przed siebie, widzieć Was, widzieć piękno, rodzinę, pory roku, wschód i zachód słońca oraz inne wspaniałe rzeczy które nas otaczają - po prostu żyć pełnią życia. Nigdy nie marzyłem o niczym tak bardzo jak o tym wyjezdzie i podjęciu próby ratowania wzroku.... chociaż nie jestem nikim szczególnym, nie mam żadnych szczytowych osiągnięć życiowych, zdolności czy talentów bardzo wszystkich proszę, jeśli możesz wpłacić mi jakąkolwiek symboliczną kwotę by przybliżyć mnie to podjęcia tej nie równej walki będę Ci do końća życia wdzięczny, każda wpłacona złotówka, każde udostępnienie tego linku do mojej zbiórki jest dla mnie na wagę złota, ponieważ czas nieubłagalnie leci i nie wiem kiedy mogę stracić wzrok...

Z tego miejsca już teraz serdecznie dziekuję Wam za poświęcenie mi czasu i przeczytanie mojej historii. Dziękuję wszystkim ludziom dobrego serca.

Poniżej załączam linki do prowadzonej przezemnie strony internetowej o mnie samym na której zawarte są wszystkie informacje o mnie włącznie z potwierdzeniem moich słów w postaci dokumentacji medycznej do wglądu dla każdej zainteresowanej osoby.

http://adrianolszewski.eu/choroba

Oraz strona kliniki do której pragnę się udać na badania: http://www.gutsehen.ch/de/home

Jeszcze raz dziękuję Wam wszystkim!

Życzę Wam wszystkiego najlepszego, ZDROWYCH i spokojnych świąt w rodzinnym gronie oraz samych wspaniałych i radosnych chwil.

Adrian Olszewski

Poniżej życzenia widziane z mojej perspektywy

English below:

Moi drodzy, Nazywam się Adrian Olszewski. Od najmłodszych lat jak tysiące dzieci zmagam się z problemami z wzrokiem przez co noszę okulary - zawsze miałem z tym problem, jednak apogeum problemu zaczęło się pod koniec roku 2015 - straciłem wzrok na kilka godzin - diagnoza lekarska to degeneracja siatkówki. To był dla mnie niesamowity cios, dowiedziałem się że bezpowrotnie tracę wzrok....nigdy nie zapomnę tej głuchej ciszy w mojej głowie po usłyszeniu tej informacji, to tak jak by zmarła cząstka mnie samego...