Najważniejszy dla mnie zawsze był człowiek. Zarówno w pracy zawodowej jak i na co dzień. Kiedy wybuchła wojna w Ukrainie nie miałem wątpliwości, że muszę tam pojechać. Właściwie z dnia na dzień stałem się korespondentem wojennym, a moje relacje z bombardowanego Mikołajowa czy zrujnowanej Buczy widziała cała Polska. Jednak nie ogrom zniszczeń i nie płonące domy wstrząsnęły mną najbardziej….

Nigdy nie zapomnę dzieci uciekających do schronów. Ich przerażenia i pustych oczu. Tam nie było miejsca na łzy….

Po powrocie do kraju, wiedziałem, że wracam tylko na chwilę. Muszę nakręcić film! Świat musi poznać prawdziwą historię najmłodszych ofiar wojny.

Mam ludzi, mam kontakty, wiem co chcę nakręcić. Udało mi się już zebrać część środków, które przeznaczę na montaż filmu, jednak całkowity koszt stworzenia takiego dokumentu  przekracza moje możliwości finansowe. Mówią, że czas to pieniądz… w tym przypadku czas, zaciera ślady zbrodni!

O czym będzie film? O dzieciach. 

• siłą  wywiezionych w głąb Rosji. Odebranych rodzicom, porwanych z domów dziecka. Co się z nimi stało? Gdzie teraz są? 

• ginących każdego dnia na zaminowanych terenach 

• ciężko rannych, przebywających w szpitalach

• o tych mieszkających w zrujnowanych domach dziecka



• o dzieciach niepełnosprawnych, pozbawionych opieki

Jaka czeka je przyszłość? Co się z nimi stanie? Jakie będzie społeczeństwo ukraińskie za kilkanaście lat? 

O tym właśnie będzie mój film.