To nie miało tak wyglądać.

Wystarczyła jedna zła decyzja – może zbyt pochopna, może podjęta z nadzieją, że uda się odbić.

Dziś jestem w miejscu, gdzie każdy dzień to walka nie o lepsze jutro, ale o przeżycie dziś.

Spłacam tyle, ile mogę. Pracuję. Ograniczam wszystko, co się da. Ale odsetki rosną szybciej niż jestem w stanie je gonić. Komornik, kolejne pisma, kolejne potrącenia. A dług, zamiast maleć, stoi w miejscu – albo rośnie.

Nie proszę o luksus. Nie chcę więcej niż minimum.

Chcę tylko poczuć, że z tego dna da się jeszcze wyjść. Że nie jestem w tym sama/sam. Że warto się jeszcze starać.

Zbieram na spłatę części zobowiązań – nie po to, by zacząć od nowa z czystą kartą, ale by po prostu przestać bać się każdego dzwonka do drzwi i listu w skrzynce.

Jeśli możesz – wesprzyj mnie choćby symbolicznie.

Jeśli nie – udostępnij ten apel dalej. Może ktoś, kto to przeczyta, będzie miał moc, by mi pomóc.

Dziękuję. Za uwagę, za empatię, za każdą złotówkę i każde dobre słowo. To więcej, niż myślisz.