Ostatni rok był dla mnie najważniejszym z dotychczas przeżytych. Lubię powtarzać, że jestem zupełnie inną osobą niż Kasia sprzed pandemii, jednak nie jest to efekt dążenia do zaplanowanych zmian, a wręcz przeciwnie: docierania do zagrzebanego rdzenia i pozwolenia mu na swobodną ekspresję, nauki bycia ze sobą, podążania za swoimi wartościami i potrzebami. Jednym z przełomowych momentów tego okresu był proces diagnozy w kierunku ADHD zakończony potwierdzeniem, że jestem dorosłą kobietą z tą właśnie przypadłością. Wiedziałam, jak wiele stereotypów i, mówiąc wprost, kłamstw istnieje w społecznej świadomości na temat tej kondycji - to one powstrzymywały mnie wcześniej przez kilka lat przed podążaniem za przeczuciem, a potem pewnością, że jestem osobą nieneurotypową. Osobą nieneurotypową z całym tabunem nieneurotypowych bliskich, dodajmy: zarówno w rodzinie biologicznej, jak i tej z wyboru, która okazała się dla mnie oparciem i inspiracją w wielu momentach upływającego roku. Wśród moich neuroróżnorodnych bliskich są artyści_tki, naukowc(z)y(nie), kuratorzy i managerki kultury. Są dorośli i dzieci. To dla nich zaczęłam mówić i pisać otwarcie o tym, czym jest dla mnie neuroróżnorodność. I że bym jej nie oddała. W ciągu 5 miesięcy od diagnozy udało mi się towarzyszyć w tym samym procesie kilku osobom, a także uwzględnić potrzeby osób nieneurotypowych i szkolenie zespołu w tym zakresie w prowadzonych przez siebie projektach kulturalnych.

Wiem, że chcę się dzielić tym, co wiem, ale także że chcę wiedzieć coraz więcej o nieneurotypowości - poznać lepiej potrzeby osób w spektrum autyzmu we wszystkich interesujących mnie zawodowo kontekstach, tj. działaniach twórczych, edukacji i tworzeniu włączającego środowiska pracy. Neuroinkluzywność chciałabym promować przede wszystkim, w kontekście i za pośrednictwem projektów kulturalnych i mam na to, jak tzw. typowy ADHD-owiec, miliard pomysłów, z których pierwszym jest uruchomienie bloga/serwisu o roboczej nazwie Neurokracja / neurokreacja.

Z okazji urodzin przełomowych i chrystusowych chciałabym poprosić Was o pomoc w realizacji tego marzenia, i o urodzinowe współfinansowanie mojego udziału w następujących warsztatach:

Trening Umiejętności Społecznych - 550 zł

Neurodiversity in the workplace - 672 zł (125 funtów)

Creating a Sensory Map - 1080 zł (276 dolarów amerykańskich)

W kolejnych dniach wyjaśnię, dlaczego udział w tych właśnie szkoleniach jest niezbędny, abym mogła spełnić marzenie o przyszłorocznych działaniach kulturalnych związanych z nieneurotypowością - dostępnych poznawczo i emocjonalnie, przyjaznych sensorycznie i inkluzywnych.

Z góry bardzo Wam dziękuję <3 Neurorożność bywa trudna, ale jest piękna - z Waszą pomocą będę mogła o tym opowiadać mądrzej i więcej.