W ciągu ostatnich kilku miesięcy Teatr ASHTAR realizował swój teatralny program wsparcia psychospołecznego w obozie uchodźców Amari w Ramallah, pracując z uczniami i uczennicami klas szóstych i siódmych w szkołach UNRWA dla chłopców i dziewcząt. Te warsztaty to coś znacznie więcej niż tylko zabawa — to bezpieczna przestrzeń, w której młodzi ludzie mogą wyrażać siebie, przetwarzać emocje i zacząć leczyć rany wynikające z codzienności życia pod militarną okupacją, wysiedlenia i wykluczenia społecznego. Zajęcia poruszają również trudne kwestie związane z przedwczesnym porzucaniem nauki i wagarami.

W szkole dla chłopców zajęcia koncentrowały się na wyrażaniu emocji poprzez opowiadanie historii i zadania zespołowe. Jeden z uczniów powiedział: „Te gry sprawiły, że poczułem, że należę do grupy. Że mam coś do zaoferowania.” Inny dodał: „Na początku nie chciałem mówić, ale potem zobaczyłem, jak inni się śmieją i dołączają. Więc spróbowałem.”

Nasi trenerzy byli świadkami cichych, ale głębokich przemian. „Był jeden chłopiec, który właśnie przyjechał z Gazy,” opowiada trener. „Był zamknięty w sobie. Podczas trzeciej sesji pomagał już organizować swoją grupę i śmiał się w trakcie teatralnych zabaw. Odnalazł swój głos.” Inny facylitator dodał: „Niektórzy chłopcy zaczęli upominać kolegów, żeby nie przeszkadzali innym i pozwalali każdemu mówić. Tego na początku w ogóle nie było.”

Szkoła dla dziewcząt przyniosła równie wiele emocji, a czasem i łamiących serce historii. Wiele uczennic dzięki ćwiczeniom teatralnym po raz pierwszy opowiedziało historie, których nie miały odwagi wyznać nigdzie indziej. „Jedna dziewczynka napisała list do siebie, w którym przyznała, że nie chce już żyć,” wspomina jedna z facylitatorek. „Inna powiedziała mi, że przypominam jej matkę, której nigdy nie miała. Trzymała mnie za rękę i prosiła, żebym nie odchodziła.”

A jednak w tej szczerości było też światło i siła. Jedna z dziewczynek po odegraniu scenki powiedziała: „Poczułam, że wreszcie mogę coś powiedzieć bez strachu. Byłam kimś innym, ale byłam też sobą.”

Jedna z sesji była poświęcona miesiączce i dojrzewaniu — tematom, które zwykle są tematem tabu. „Na początku były bardzo zestresowane,” opowiada trenerka. „Ale gdy porozmawiałyśmy o tym, jak działa ciało, zaczęły się otwierać. Zaczęły nawet pytać o religię, politykę, o wszystko. Były ciekawe świata.”

Nasi trenerzy wielokrotnie obserwowali oznaki stresu, wycofania, przemocy rówieśniczej czy lęku, ale jednocześnie pojawiały się momenty przywództwa, wsparcia koleżeńskiego i zwykłej, bezinteresownej życzliwości. „Po zaledwie trzech sesjach,” wspomina jeden z trenerów, „uczniowie zaczęli przepraszać się nawzajem po konfliktach. Dziewczynka, która wcześniej dokuczała innym, podeszła do mnie z prośbą o pomoc w rozwiązaniu kłótni — nie po to, by ją wywołać.”

Ogromne znaczenie miała współpraca z nauczycielami i personelem szkół. Praktycznie na każdej sesji informowali nas o potrzebach uczniów, wspierali interwencje i dbali o dobrą atmosferę. Jedna z nauczycielek napisała w ankiecie po zajęciach: „Jesteśmy dumni, że możemy z Wami współpracować. Dziewczynki czują się bezpieczne, a to najważniejsze.”

Dzięki Twojemu wsparciu przez GlobalGiving (a teraz Zrzutka!), ponad 100 dzieci mogło wziąć udział w tych transformujących warsztatach. Śmiały się, płakały, bawiły się i uczyły refleksji. Wielu z nich po raz pierwszy usłyszało słowa: „Osoba, która stoi przed nami, może zmagać się z czymś, o czym nic nie wiemy,” jak przypomniał jeden z trenerów w klasie. A przez te kilka godzin w tygodniu nie były tylko uczniami w obozie uchodźców — były artystami, marzycielami, pisarzami, liderami.

W imieniu całego zespołu Teatru ASHTAR i odważnych młodych ludzi z Amari — dziękujemy, że to jest możliwe. Twoje wsparcie to cichy akt oporu, który przypomina tym dzieciom, że są ważne.