Z piekła więzienia i choroby – daj Bartoszowi szansę wrócić do życia

Pełny opis:

Mam na imię Bartosz.

Choruję na agresywną postać choroby Leśniowskiego-Crohna. Mam za sobą dziesiątki hospitalizacji, zabiegów, przetok, ropni, torbieli trzustki i powikłań pooperacyjnych. Przeszedłem piekło – dosłownie i w przenośni.

Gdy przebywałem w zakładach karnych, pozbawiono mnie leczenia. Przez wiele miesięcy odmawiano mi nie tylko leków, ale i podstawowej diety. W efekcie stan mojego zdrowia gwałtownie się pogorszył.

Po jednej z operacji przypięto mnie pasami do metalowego stołu z taką siłą, że popękały szwy na brzuchu i rana otworzyła się na nowo.

Przez 14 dni leżałem w pasach. Nie opatrywano mnie.

Podkładano mi pod plecy kostki mydła, by ból był większy.

Podano mi zupę z żyletkami – połknąłem je nieświadomie. Przebiły mi narządy. Cudem przeżyłem.

Składałem zawiadomienia do prokuratury – bez skutku. Wszystko umarzano.

W innych zakładach było jeszcze gorzej. Byłem głodzony, upokarzany, pozbawiony leków i dostępu do lekarzy.

Z czasem pojawiły się torbiele trzustki – jedna z nich ma ponad 10 cm. Wymagam operacji, kosztownego leczenia i opieki specjalistów.

W tym czasie zmarł mój ojciec.

Dom rodzinny został zadłużony i trafił na licytację komorniczą.

Moja mama została w nim sama.

Dziś próbuję ten dom uratować – i sam się podnieść. Nie mam mieszkania, środków do życia, leków ani ubezpieczenia.

ZUS obciążył mnie kosztami leczenia, których nie pokrywałem, bo nie miałem ubezpieczenia – dziś dług wobec ZUS wynosi ponad 50 000 zł.

Mam też stare kary grzywny, których nie byłem w stanie zapłacić.

Czuję się opuszczony, zapomniany, zepchnięty na margines.

Ale nie poddaję się.

Wierzę, że po burzy wychodzi słońce.

Dziś proszę o pomoc. Nie dla luksusu. Dla przetrwania.

Zebrane środki przeznaczę na:

• spłatę zadłużenia i uratowanie domu rodzinnego przed licytacją,
• operację torbieli i powrót do leczenia,
• zakup leków, opatrunków i terapii,
• odbudowę życia: dostęp do specjalistów, sprzętu medycznego, rehabilitacji,
• podstawowe potrzeby: jedzenie, środki higieniczne, ubrania, leczenie mamy.

Nie proszę o litość.

Proszę o szansę.

I daję słowo – że zrobię wszystko, by ją wykorzystać.

A jeśli uda mi się stanąć na nogi, ja też pomogę komuś, kto będzie tam, gdzie dziś jestem ja.

Z całego serca dziękuję za każdą złotówkę, każde udostępnienie, każdą dobrą myśl.

To wszystko ma znaczenie.

Dziękuję, że jesteś.

Bartosz Zgoła

Nr tel: 732 785 757