Obecnie poruszam się z pomocą kijków/ lasek. Jeszcze 4 miesiące temu zanim wdrożyłam fizjotrening do procesu rehabilitacji mogłam przejść 1-1,5km z pomocą kijków z wielkim wysiłkiem a proces regeneracji po takim spacerze trwał kilka godzin. Dziś mogę przejść 2km bez pomocy i regeneracja trwa bardzo krótko.

11 lat temu zaczęły się moje problemy z chodzeniem. Najpierw opadająca stopa - na początku było to dla mnie niezauważalne i nieodczuwalne. Zaczęłam badania kręgosłupa z powodu podejrzenia dyskopatii, porażenia nerwu strzałkowego następnie polineuropatii - badania nie potwierdziły żadnego z tych schorzeń. Poszukiwania trwały dalej. Dopiero test wykonany na stopie przez profesora ortopedii skierował podejrzenie na schorzenie neurologiczne - SM. Trafiłam do znanego profesora, który wykonał szeregi badań wykluczając SM, boreliozę, polineuropatię, ataksję Friedricha. Wg. profesora jest to jakaś choroba genetyczna o nieznanej etiologii prawdopodobnie ataksja. Jednak dalsze badania cyt." nie mają sensu bo tylko wchodzą w grę genetyczne a one nie zawsze mogą wykryć chorobę a nawet jeśli wykryją to nie ma na nią skutecznego leczenia i pozostaje tylko rehabilitacja, która może opóźnić proces choroby". Inni lekarze potwierdzali, że profesor napewno się nie myli. Załamana perspektywą wózka bądź łóżka za kilka lat mając małe dzieci wpadłam w depresję. Mój stan zdrowia z każdym rokiem pogarszał się. Dopiero po kilku latach zaczęłam leczenie u psychiatry i psychoterapię. W tym samym czasie trafiłam do mojej obecnej fizjotrenerki, która też zajmuje się terapią psychosomatyczną. Terapia ta uwolniła mnie z "zamknięcia się na świat, otworzyła oczy na możliwości i szanse lepszego zdrowia". Zaczęło mi zależeć na tym, żeby zrobić wszystko aby jak najdłużej chodzić na własnych nogach. Obecnie jestem pod stałą opieką psychiatry, psychoterapeutki, fizjotrenerki. Potrzebuje również stałego nadzoru dietetyka, suplementacji uzupełniającej niedobory w moim organizmie. Niestety to wszystko kosztuje a moja pensja nie wystarcza. Dorabiam po godzinach w miarę możliwości wykonując zabiegi refleksoterapii jeśli są chętni pacjenci. Pomagają mi rodzice ale to wciąż za mało i nie mogę w pełni korzystać ze wszystkich terapii jednocześnie w odpowiedniej ilości. Jeśli będę mogła to wszystko połączyć powrót do sprawności będzie szybszy a ja będę mogła jeszcze bardziej cieszyć się życiem. Dodatkowo zakup sprzętu do rehabilitacji w domu dałby mi możliwości usprawniania codziennie wg. zaleceń fizjotrenerki.