Udar krwotoczny był dopiero początkiem tragedii, jaka spotkała mojego męża i naszą rodzinę… Prawdziwy horror przeżył w szpitalu, na oddziale neurologii. To tam doprowadzili mojego męża na skraj przetrwania. Był niedożywiony, z ogromnymi odleżynami, w których zalęgły się już bakterie. Ciągle mi mówili, żebym nie przychodziła każdego dnia, że to bez sensu, bo Paweł i tak umrze. Przetrwałam to wszystko tylko dlatego, że ciągle wierzyłam w mojego męża…

Mąż walczy o każdy dzień, a ja razem z nim. Dzisiaj najważniejsza jest rehabilitacja, niezwykle kosztowna.

Paweł 3 lata temu doznał udaru krwotocznego do pnia mózgu, wskutek którego doznał paraliżu kończyn, nie może samodzielnie jeść ani pić, wymaga stałej opieki i uczy się życia na nowo. Lekarze nie dawali mu szans na wyzdrowienie ani na przeżycie. Jednak wola walki Pawła jest ogromna. W ciągu ostatniego roku widać postępy w walce z chorobą, jednak jest to zasługa licznych i kosztownych rehabilitacji, na które brakuje już środków. 

Dziś jedyne, co mogę zrobić, to być przy mężu każdego dnia. Dużo do niego mówię, pokazuję, wspólnie słuchamy muzyki, ćwiczymy, ale to wciąż za mało. Paweł wymaga intensywnej rehabilitacji, na którą mnie nie stać. Bardzo pragniemy, by pojechał na specjalistyczny turnus, który niestety kosztuje majątek.

Wierzymy, że są wśród nas ludzie, którzy będą chcieli wesprzeć Pawła i uda nam się zdobyć środki na turnusy rehabilitacyjne.