Mam schronienie - oto motto prowadzonej przeze mnie zbiórki

Wracając dziś z mężem z Kościoła (coś mnie podkusiło, aby pojechać akurat inną drogą...teraz już jest jasne dlaczego) przy jednym z gospodarstw zauważyłam dwa średniej wielkości kundelki na łańcuchach przypiętych do beczek na kapustę...Widok mnie przeraził, wzbudził najgorsze uczucia i pojawiła się trudna do opanowania chęć wzięcia odwetu za krzywdę tych zwierząt. Po chwili namysłu uświadomiłam sobie, że nie tędy droga i nic tym nie zyskam (poza zapewnieniem sobie samej darmowego przymusowego schronienia na pewien czas). Racjonalność musiała zatem wziąć górę. Wzięłam głęboki oddech, zapukałam (dobre parę minut musiałam czekać, aż ktoś podejdzie do drzwi). Pomyślałam, że ktokolwiek otworzy (a spodziewałam się potwora) muszę zobaczyć w nim człowieka...Ku mojemu zaskoczeniu nie otworzył żaden potwór, tylko młoda kobieta z kilkuletnim chłopczykiem trzymającym się jej spódnicy. Wróciła z nocnej zmiany. O dziwo bardzo spokojnie zaczęłyśmy rozmawiać. Wydała się trochę zawstydzona, trochę zmieszana. Usłyszałam, że trudno jej przysłowiowo związać koniec z końcem, że pomimo brania nadgodzin wciąż nie starcza jej pieniędzy do następnej wypłaty...

To wszystko jej oczywiście nie usprawiedliwia, ale nie chodzi przecież o to, żeby grozić, oskarżać i karać (co i tak działa tylko na krótką metę), ale o to, żeby pokazać człowiekowi, że można też postępować inaczej....

Zaoferowałam pomoc w zorganizowaniu godnych warunków bytowych dla Pioruna i drugiego pieska, którego imienia nie poznałam. Pieski nie były wychudzone, więc o to, że głodują się nie martwię. Trzeba jednak zbudować im dwa kojce i zakupić dwie porządne budy, Nie miałam przy sobie telefonu, więc zdjęć nie zrobiłam. Na potrzeby zrzutki zgodził się pozować jeden z moich osobistych znajdulków - Feluś (zwany Królem Felicjanem Pierwszym - Kanapowcem:)

Pomożecie? Sama świata nie zmienię, a z Wami tak!!!