Zacząłem od remontu tej Nyski. Miała być tylko iskra, która zainicjuje coś dobrego by ratować pamięć po fabryce.

Wszystko co nastąpiło później potoczyło się lawinowo.

Teraz jest już o wiele poważniejsze pytanie.

Czy będzie muzeum związane z fabryką samochodów w Nysie - ZSD/FSD?

W kontekście tego pytania musimy sobie odpowiedzieć na kolejne pytania

1. Czy fabryka samochodów w Nysie była czymś standardowym czy jednak wyjątkowym i ważnym strategicznie

2. Czy było dużo fabryk produkujących samochody w powojennej Polsce

3. Czy ta fabryka kiedy kolwiek rozwijała nasz region

4. Czy chcemy zapomnieć, że taka działalność w naszym mieście istniała?

5. Czy przyszłe pokolenia powinny mieć możliwość zapoznania się z tą historią i chcemy tą historię przekazać oraz w jaki sposób

6. Czy w naszej przestrzeni publicznej chcemy akcenty odnoszące się do przeszłości - czy fabryka samochodów była czymś zwyczajnym czy jednak ważnym?

7. Czy upamiętnienie ewentualnej historii ZSD/FSD powinno być tylko symboliczne czy większe mające przekaz edukacyjny oraz czy z uwzględnieniem samochodów

8. Jak upamiętnienie historii wygląda w innych miastach i co charakteryzuje ich powstawanie

9. Co decyduje o tym kiedy należy tą historie ratować. Czy jak już znikają świadectwa tych czasów i będzie to wymagało ogromnego wkładu finansowego czy jeszcze wtedy kiedy można coś uratować bo to coś się zachowało i jest w miarę dobrym stanie

Itd.

Pytania można tworzyć i mnożyć w nieskączoność.

Pytania są zadane. Czy same pytania wystarczą by coś powstało? Nie wystarczą i wiemy o tym wszyscy? I nadal to tylko potwierdza i nie zmienia faktu, że nic nie dzieje się samo.

Bo by lokomotywa potoczyła się po torach trzeba dorzucić do paleniska drwa.

My jednak w dzisiejszych czasach zapomnieliśmy o tym .

Teraz żyjemy w dziwnym i nieprzewidywalnych okresie.

Powiedzcie mi co się dzieje w obecnych czasach w zachowaniu wielu ludzi

Ja w czerwcu 2020 roku czyli 1,5 roku temu o motoryzacji wiedziałem tyle co przeciętna kobieta, ale wtedy dostrzegłem pewien brak w naszej lokalnej historii związanej z motoryzacją. Od tamtej pory każdą wolną chwile zaangażowałem by utrwalić pamięć po FSD/ZSD Nysa.

Jednak z takim oporem materii jakim się spotykam obecnie nie sadziłem, że będę miał styczność nawet w najgłębszych snach.

To było dla mnie coś niewyobrażalnego, a teraz jest smutną rzeczywistością.

Ten czas do dnia dzisiejszego to czas, który uważam, że ani przez chwile nie był zmarnowany. Obrałem azymut.

Setki odwiedzonych miejsc i osób.

Już w tysiącach muszę liczyć godziny, które poświęciłem tej sprawie przez ten okres.

Utworzone zostało stowarzyszenie „Prosto z Nysy”.

Jest już wiele zgromadzonych pamiątek.

Są już Nyski - niektóre lepsze, niektóre gorsze, starsze i młodsze.

Jest konkretne działanie w postaci realizacji: " Projekt - Nysa 501 z 1968 roku - uratujmy wspólnie klasyka polskich szos " z wydarzeniem na Facebooku zmierzające do odrestaurowania unikalnej Nyski.

Przeprowadziłem wiele wywiadów z pracownikami, zarejestrowałem je i będę to robił nadal.

Była impreza promująca na terenie fabryki powiązana ze spotkaniem z pracownikami fabryki.

Była wystawa / zlot Nysek i innych samochodów.

Była sondażowa petycja z podpisami setek osób o zachowanie pamięci po fabryce samochodów przekazana władzom miasta .

Były wywiady w telewizji, prasie, dla różnych portali.

Mnóstwo postów - te krótkie i te długie, poważne i śmieszne, czasami odbiły się bez echa a niektóre miały duży zasięg.

Są zbiórki na remont Nyski

Rozdaliśmy setki ulotek.

Nawiązano współpracę z wieloma przedstawicielami rożnych grup z branży motoryzacji i nie tylko.

Odbyło się wiele spotkań z samorządowcami.

Są pisma, deklaracje współpracy, poparcia w rożnych formach, ….

Jest dokumentacja archiwalna.

Były prezentacje na rożnych forach i komisjach np. komisja urbanistyki, komisja kultury , itp.

Złożone zostały wnioski do budżetu obywatelskiego.

Wizyty na różnych giełdach, wystawach , zlotach, w muzeach.

Itd.

Czego jeszcze brakuje

Jakich działań nie ma

Po kontaktach jakie dotychczas miałem i po ogólnej reakcji ludzi jak na razie można powiedzieć, że wszyscy popierają inicjatywę w mniejszym lub większym stopniu.

Ale

Jest to ogromne ALE

Ludzie na wystosowane prośby, apele, ogłoszenia - wolą oglądać telewizje aniżeli pomóc, wolą patrzeć w sufit aniżeli odezwać się i podzielić się wspomnieniami.

Wywiady to często namawianie i proszenie. Rzadko spotykam się z chęcią - Tak porozmawiajmy (pozytyw jest jednak taki, że po 15 minutach już nie można zatrzymać rozmówcy - bo tyle ma do powiedzenia).

Często pamiątki ludzie wolą wyrzucić na śmieci niż przekazać.

Mam świadomość, że za wiele rzeczy trzeba zapłacić, ale dlaczego jeżeli ja zwracam się z prośbą o pozyskanie ich - nagle one kosztują majątek. Coś co na aukcjach kosztuje „”, gdy dotrę do tych pamiątek to ludzie bardzo sporadycznie przekazują je od serca nie chcąc niczego w zamian, rzadko przekazują za ceny rynkowe, a prawie zawsze chcą w najlepszym przypadku dwa razy więcej a często dochodzi do zatrważających i absurdalnych kwot sięgających np. dziesięciokrotność ceny . Jeżeli w internecie ta sama rzecz kosztuje na jednej aukcji np. 20zł a na drugiej aukcji 100zł i jest w tym samym stanie i ani jedna ani druga rzecz przez parę miesięcy nie znalazła kupca to czemu ludzie w kontakcie bezpośrednim, którzy mi oferują tą samą pamiątkę twierdzą, że ich jest wyjątkowa i ma kosztować 150 zł.

Czy wszyscy stali się biznesmenami, przedsiębiorcami, którzy myślą że totolotek zapukał do ich drzwi.

Co się dzieje z tym światem

Moje działania to w większości rozmowy.

Dlaczego prawie zawsze słyszę: „Tak słyszałem o tej inicjatywie”, „Super pomysł”, „Popieram - tak trzymać”. itd.

To czemu jak słyszeli i widzieli ogłoszenia to nie zadzwonili, nie napisali emaila lub SMS-a?

Ufff Tragicznie aż tak nie jest bo są też plusy

Bo trzeba powiedzieć - tymi słowami „Tak..”, „Popieram….”, „Super…” zyskuje się motywację do działania i to jest wiele. Jednak w 99 % są to tylko słowa, które można było by przekuć w jakąś namacalną formę pomocy.

Każde źródło energii ma swój kres. Ile jeszcze mają mocy moje baterie

Przez te 1,5 roku na wszystkie apele tylko kilka osób same się odezwało.

Całe działania to głównie rozglądanie się wokół, pukanie od drzwi do drzwi, pytanie czy ktoś nie słyszał czy nie widział czegoś w tematyce fabryki i w mozolny sposób cały czas trzeba odszukiwać pamiątki i osoby związane z zakładem.

Dlaczego tak to w dzisiejszych czasach wygląda?

Przecież to nie jest nowa metoda „ na wnuczka” , czy „na Policjanta” w tuningowanej wersji i odmianie „na Nyskę”.

To zdecydowanie jest szczera inicjatywa niosąca za sobą ważną ideę.

A nawet teraz po tym czasie można dopowiedzieć i określić, że jest to ciężka walka na wysokim poziomie z bardzo trudnym i często brutalnym przeciwnikiem.

Smutny jest fakt, że większość sytuacji w których prócz poklepywania po plecach decyzyjne osoby stoją obok, przyglądają się i bardziej czasami rzucą przysłowiową kłodę pod nogi aniżeli podadzą rękę. Owszem wysłuchają, owszem niby popierają, deklarują pomoc. Ale czy to wszystko jest szczere w odniesieniu do obowiązków jakie winni wykonywać i wizerunku jaki kreują.

Czy to wszystko wystarczy ?

Nie wystarczy !! To za mało!!

Gdzie się podziała najzwyklejsza chęć pomocy - nawet ta najdrobniejsza. Gdzie jest wrażliwość i dbałość o lokalną historie.

Gdzie nasza więź lokalna i solidarność społeczna.

Kto inny powinien być realizatorem uzupełnienia braków ważnych realizacji niż osoba widząca potrzebę i w sposób nieszablonowy wyprzedzać teraźniejszość.

Powinniśmy ze swoimi ulotnymi sprawami być o krok przed nieugiętym czasem, a nie krok po utraconym tylko wspomnieniu.

Cel jest!!! Kierunek obrany - tylko potrzebny jest most, który możemy stworzyć razem by osiągnąć wspólnie metę, którą będzie jakaś forma muzealna w odniesieniu do fabryki samochodów w Nysie.

Jeżeli ci co mogą nie chcą , ci co mają ich to nie interesuje to nic na siłę i jest to zrozumiałe.

Ale Ci co popierają to czemu nie chcą zrobić krok w przód, przysłowiową podać rękę - to tego już nie potrafię pojąć.

Może mam inny margines wrażliwości bo działam społecznie ponad 20 lat, ale czy dzisiaj koniecznie trzeba być społecznikiem by robić coś dobrego.

Czy interesowność jest tym wyznacznikiem by nam się chciało.

Ja chcę, ale moje możliwości są już pod przysłowiową ścianą. Wiele uratowałem i chciałbym uratować jeszcze wiele i oby nic z tych rzeczy nie przepadło. Jednak finansowo ja już mam mur dookoła siebie.

Problemy były i zawsze będą.

Powstają kolejne przeszkody, które trzeba zwalczać !!

I dlatego zdecydowanie trzeba pomocy innych osób.

Problemy są czasami banalne, a czasami wymagają mocnego zaangażowania bo przychodzi zmierzyć się czasami z nieoczekiwanym:

Gdzie wyeksponować pamiątki.

Gdzie pokazać Nyski, jak je remontować, za co je remontować.

Jak dotrzeć do osób, które chcą coś powiedzieć, a brakuje im wiary w siebie samych.

Jak ratować Nyski, które wyjeżdżają z naszego miasta.

Dlaczego nikt nie chce nam pomóc w wyodrębnieniu odpowiedniej przestrzeni na utrwalenie historii. Logicznej przestrzeni. Przestrzeni która będzie powodem do dumy, a nie skrawkiem terenu na uboczu, z dala od miejsca gdzie działała fabryka.

Przy tym natłoku spraw w każdym działaniu i w każdej walce pojawia się chwila zwątpienia.

Ale człowiek na szczęście kładzie się spać i wstaje rano z nowymi nadziejami.

I znowu zaczyna myśleć!! Szuka rozwiązań!!

Analizuje jakimi jeszcze trzeba się wykazać działaniami by wzbudzić zaufanie i udowodnić, że robi się coś bezinteresownie. A bardziej wydaje nie małe pieniądze by utrwalić pamięć po zakładzie funkcjonującym ponad pół wieku. Zastanawia się dalej przecież ten zakład zatrudniał tysiące osób i był jednym z ośmiu produkującym polskie samochody w powojennej Polsce - przecież nie jest to możliwe by ta historia miała przepaść w czeluściach otchłani czasu i zobojętnienia.

Tak żale się bo wszechobecna znieczulica mnie przeraża.

Czy konkretne korzyści finansowe muszą w dzisiejszych czasach decydować o powodzeniu przedsięwzięcia?

Czy już tak jesteśmy obojętni i nie chcemy pomagać nawet mając pełną świadomość, że bardzo podoba się pomysł i w pełni popieramy takie działania podnosząc dwie ręce do góry.

Czy świat i my zmieniliśmy się aż tak bardzo.

Za dużo chyba Was przytłoczyłem .

Dobrze że wszedł kurier.

Przerywnik w pisaniu dla mnie i na chwile ściągnę ten ciężar z Was bo właśnie teraz w trakcie pisania tego postu pojawiła się mała radość - przyszedł kurier z paczką i kolejnymi gadżetami. Dostarczył tak zwany kioskowiec / odpustowiec PRL. Otrzymałem 9 samochodzików modelu Nyski 501 sprzedawany na odpustach przykościelnych lub w kioskach RUCH w

latach 80-90. Nie tknięte, 40 lat odłożone jako niesprzedane zabawki teraz potocznie określane "nie tknięte stany magazynowe".

Wcześniej była rozmowa ze sprzedającym. Miła ciepła dyskusja.

W tej kolejnej radości była po otwarci przesyłki jeszcze jedna radość z tytułu gratisu.

Sprzedający dowiedział się czemu zakupiłem te zabawki. Że mają być eksponatami w docelowym muzeum świadczącymi, że 40 lat temu pełniły ważną rolę w smutnych czasach dając radość dzieciom. I dlatego postanowił dodać kolejną zabawkę jaką była zawieszka kominiarza na lusterko do samochodów.

Na szczęście nastąpił delikatny reset. Emocje lekko uspokojone. To było potrzebne Wam i mi. Ale wracam do smutnej rzeczywistości.

Można dalej przedstawić sytuację jednak z bardziej chłodną głową.

To może o czymś namacalnym co jest w pobliżu - tuż obok - w zasięgu ręki.

Są możliwości pozyskania kolejnych samochodów , ale nawet nie ma gdzie ich zmagazynować.

Są deklaracje udostępnienia innych samochodów marki Nysa w depozyt do wyeksponowania.

Są ludzie, którzy mają inne samochody zabytkowe i chcą je użyczyć do tymczasowego uzupełnienia ekspozycji.

Są namiary na rzeczy, pamiątki, które można prezentować.

Wszystko mogłoby by powoli zacząć funkcjonować i każdy dzień się liczy .

Dlaczego każdy dzień się liczy ?

Bo było na naszym terenie ostatnio kilka Nysek i już niema.

Przed świętami wyjechała z naszego miasta kolejna Nyska, która jest teraz dumą w kolekcji człowieka z centralnej Polski. Już nie będzie cieszyć oko turystów czy też mieszkańców naszego miasta. Przykre to jest, a mnie to wyjątkowo boli.

A tych historii czy podobnych prze ostatnie pół roku było kilka. Czy takiego zakończenia historii fabryki sobie życzymy??

Niech każdy zada sobie to pytanie

Mogę na koniec tylko Was prosić .

Nie bądźcie obojętni.

Pozdrawiam Andrzej Stadnik