Jestem młodym człowiekiem z niewielkiego, przygranicznego miasta na wschodzie Polski. Niestety, wraz z nadejściem epidemii w marcu zeszłego roku z dnia na dzień straciłem zatrudnienie. Jako osoba pracująca na umowie o zlecenie nie mogłem liczyć na gromko zapowiadaną rządową pomoc. Zgromadzone z myślą o usamodzielnieniu skromne oszczędności pozwoliły mi na szczęście przetrwać pierwsze miesiące lockdownu a po ich wyczerpaniu udało mi się w końcu podjąć nową pracę w październiku minionego roku. Niestety, obrażenie dłoni jakiego doznałem na budowie nie pozwoliło mi na kontynuację zatrudnienia a powikłania (przykurcze ścięgien) wymusiły rehabilitację, którą przeprowadzam w domu na własną rękę z uwagi na panującą sytuację w służbie zdrowia. Nie stać mnie na prywatną rehabilitację i zabiegi u ortopedy. Przez obecne realia była to niestety praca na czarno, tak też po raz kolejny zostałem bez praw do jakichkolwiek świadczeń, czy też odszkodowania. Równocześnie, cały czas gdzie tylko mogę bezskutecznie poszukuje nowego zatrudniania. Małej ilości ofert nie pomaga rosnąca skala bezrobocia - w takiej sytuacji zawsze pierwszeństwo mają ci starsi, bardziej doświadczeni pracownicy, których obecnie nie brakuje. Doświadczenie trudno natomiast nabyć tej pracy nie mając - urząd zatrudnienia i wszyscy dookoła rozkładają ręce. Niestety jestem ograniczony do lokalnego rynku pracy, ponieważ po raz kolejny zostałem bez oszczędności a w rodzinie nie ma auta. Prawdę mówiąc, na chwilę obecną jedyne co mam to smartfon na którym właśnie pisze tą wiadomość. Nie posiadam komputera, telewizora i tym podobnych dóbr, które mógłbym sprzedać w celu np. lepszego startu w innym miejscu. Pochodzę z niezamożnej rodziny a moi rodzice są już w starszym wieku i obecnie żyjemy jedynie ze skromnej emerytury ojca. Niestety nie mogę liczyć na ich pomoc a i sama atmosfera w domu, z uwagi na moje pozbawione perspektyw położenie robi się coraz mniej przyjemna. Nie posiadam również żadnych typowych koneksji, przysłowiowego wujka budowlańca i tym podobnych znajomości, które mogłyby się okazać kołem ratunkowym z tej patowej sytuacji. Jeśli chodzi o tak zwanych kolegów to już lata temu przekonałem się niestety, że są to znajomości aktywne jedynie wtedy, gdy się przelewa. Wierzę, że w końcu prędzej czy później znajdę nowe zatrudnienie a tymczasem, każdemu będę wdzięczny za jakiekolwiek wsparcie, choćby symboliczną złotówką. Wszystkiego dobrego w tych trudnych czasach.